از «پان عربیسم» تا «خودبرترپنداری رژیم بعث» در حمله به جمهوری اسلامی ایران
بصیر، یکی از عوامل شکل‌دهی به جنگ‌ها از دیدگاه والتز دولت حاکمه است، این دولت‌ها در تاثیر افکار رهبران خود بوده و سیاست های خود را بر اساس این جاه‌طلبی‌ها تنظیم می‌کنند، با نگاهی به جنگ تحمیلی ایران اسلامی نیز در می‌یابیم که حزب بعث عراق نیز قدرت در این کشور را از سال 1968 میلادی با انجام کودتایی در دست گرفت و تصور می‌کرد می‌تواند این امر را در ایران تکرار کند.
رضا سیفایی کارشناس ارشد علوم سیاسی در گفت‌و‌گو با بصیرنیوز، اظهار کرد: مبانی نظری این حزب بر پان‌عربیسم، نوسازی اقتصادی و سوسیالیسم استوار بود.
وی تصریح کرد: این حزب در میان کشورهای عربی فقط موفق شد در میان کشورهای عراق و سوریه شکل بگیرد و در حال حاضر این حزب در سوریه قدرت را در دست دارد.
این کارشناس ارشد علوم سیاسی افزود: شعار الوحده، الحریه، الاشتراکیه شعار دیگری بود که گویای سه رکن اساسی ایدئولوژی حزب بعث است. وحدت، آزادی، سوسیالیسم.
سیفایی گفت: منظور از وحدت، وحدت عربی است، منظور از آزادی، آزادی اعراب از غیر اعراب محسوب می‌شود و سومین عنصر در واقع نوعی توتالیتریسم عربی خاص بعثی‌ها است، آنچه بعثی‌ها از ابتدا در پی آن بودند توسعه‌طلبی و کسب و افزایش قدرت این حزب بود.
وی خاطرنشان کرد: صدام حسین از اواخر دهه ۱۹۵۰ یکی از اعضای برجسته حزب بعث محسوب می‌شد که در ۱۹۷۹ به طور رسمی قدرت را در عراق به دست گرفت و در این حزب به عنوان رهبر بلامنازع شناخته می‌شد.
این کارشناس سیاسی یادآور شد: «امه عربیه واحده، ذاته رساله خالده» یک امت عرب با یک رسالت تاریخی جاویدان، این شعار از جمله شعارهای رژیم اشغالگر بعث بود که پس از آزادی مناطق اشغالی ایران توجه هر ناظری را به خود جلب می‌کرد.
سیفایی تصریح کرد: مجموع این شعارها و رفتارها از سویی و وقوع انقلاب اسلامی از سوی دیگر تحولات جدیدی در سطح منطقه به وجود آورد.
وی افزود: پس از پیروزی انقلاب اسلامی دولت عراق از این انقلاب احساس خطر می‌کرد، مردم کشور ایران با مردم عراق نزدیکی‌های بسیاری داشتند، این نزدیکی‌ها شامل مسائل مذهبی، فرهنگی، سیاسی و ایدئولوژیک بود که موجب نگرانی بسیار دولت عراق را فراهم کرد.
این کارشناس سیاسی گفت: دولت عراق می‌ترسید تا این انقلاب به مردم کشور خود نیز سرایت کند و انقلاب اسلامی عراق نیز به پیروزی رسیده و دودمان دولت بعثی بر باد رود بنابراین پیش دستی کرده و تا پیش از اینکه فرصت صدور انقلاب از سوی مردم ایران به وجود آید این کشور درگیر جنگی نظامی از سوی رژیم بعث عراق شد.
وی در ادامه با اشاره به اینکه انقلاب اسلامی موجب شد تا ساختار ارتش ایران از هم پاشیده شود، اظهار کرد: بسیاری از افسران و امرای ارتش دچار تسویه شده و بعضی اعدام، عده‌ای تبعید و برخی دیگر از خاک کشور فرار کردند.
این عوامل موجب شد تا این ذهنیت در بین رهبران حزب بعث پیش آید که در عمل ساختار دفاعی ایران از بین رفته و از خلا قدرت نظامی به وجود آمده در کشور باید نهایت استفاده را برد. بنابراین این فرصت را مغتنم شمرده و تنها بعد از دو سال از پیروزی انقلاب اسلامی اقدام به هجوم و یورش به ایران کردند.
درگیری های داخلی و تجزیه‌طلبانه افراد و گروه‌های قومی نیز موجب تحریک بیشتر رهبران حزب بعث برای هجوم به ایران بود.
دلیل دیگر برای حمله رژیم بعث به ایران را می‌توان خلا قدرت نظامی در منطقه دانست، رژیم شاه پیش از انقلاب به عنوان ژاندارم نظامی آمریکا در غرب آسیا شناخته می‌شد و با از بین رفتن این رژیم در عمل جایگاه ژاندارم نظامی در منطقه خالی شده بود، رژیم بعث این فرصت را بسیار مناسب دید تا خود را به جای رژیم شاه به عنوان ژاندارم نظامی منطقه معرفی کند.
این امر نیازمند الزاماتی بود که رژیم بعث کمتر از آن برخوردار بود، مساحت سرزمینی و جمعیت کمتر نسبت به ایران و عدم دسترسی به آبهای آزاد از مهم‌ترین این ضعف‌ها بود، دولت عراق تنها 55 کیلومتر مرز آبی در جنوب خود داشت که موجب می‌شد دسترسی وی به آبهای آزاد دنیا بسیار کم باشد.
این درحالی بود که ایران در حدود هزارکیلومتر مرز آبی داشت و علاوه بر آن مدیریت نقاط بسیار مهمی همچون جزایر سه گانه تنب کوچک و بزرگ و ابوموسی و همچنین تنگه هرمز را داشت که موجب اقتدار بسیار زیادی برای این کشور می‌شد.
مجموع شرایط بیان شده رژیم بعث را بر آن داشت تا از فرصت پیش آمده نهایت استفاده و بهره‌برداری را بکند و دست به هجوم گسترده به خاک‌های جمهوری اسلامی ایران بزند، دلاوری‌هایی که از سوی مردم غیور ایران اسلامی در دفاع مقدس شکل گرفت در عمل پوشالی بودن این تحلیل ها را نشان داد.
به گزارش بصیرنیوز، مردم ایران در دفاع مقدس ثابت نمودن که اگر چه در داخل دچار مشکلاتی هم باشند اما در مقابله با دشمن بیرونی از وحدت و یکپارچگی برخوردارند و به دشمن اجازه سوء استفاده از شرایط خود را نمی‌دهند.
