خانه ای روی صخره های ساحل سانفرانسیسکو+عکس

خانه صخره ای اصلی در سال 1863 به عنوان یک مرکز تفریحی مد روز برای جذب ساکنان تازه ثروتمند شده سانفرانسیسکو ساخته شد. آن یک ساختمان یک طبقه با اسکلت چوبی بود که منظره پانورامیک خیره کننده ای از اقیانوس به بازدیدکنندگانش ارائه می داد. این خانه در سال 1881 توسط یک میلیونر به نام «آدولف سوترو» که بعدها شهردار سانفرانسیسکو شد، خریداری شد. او می خواست این رستوران را به یک محل سالم و خانوادگی تبدیل کند. بدین منظور او اتاق ها را بازسازی کرد، مدیریت جدید استخدام کرد و درحال ساخت یک راه آهن بود تا بازدیدکنندگان را به این جاذبه ساحلی دوردست بیاورد که آتش سوزی در روز کریسمس سال 1984 اتفاق افتاد و کل اسکلت چوبی ساختمان را از بین برد.

در عرض دو سال، سوترو خانه صخره ای جدید را ساخت و افتتاح کرد. ساختمان جدید یک قلعه ویکتوریایی هفت طبقه با برج های کوچک، مناره های تزئینی، برج تماشا و اتاق های زیرشیروانی خیالی بود. ساختمان چند اتاق غذاخوری خصوصی، اتاق پذیرایی، بار، یک گالری هنری بزرگ، یک نمایشگاه سنگ های قیمتی، یک گالری عکس و یک ایوان فضای باز در طبقات فوقانی داشت. چشمگیرترین بخش این مجموعه «Sutro Bath» در شمال رستوران بود. یک ساختمان شیشه ای عظیم که یک استخر آب شیرین و سه استخر آب شور داشت که همگی در دماهای متنوعی نگه داشته می شدند. این محوطه 150 متر طول و 77 متر عرض داشت و 1.8 میلیون گالن آب داشت. هنگام بالا آمدن آب دریا، آب مستقیما از اقیانوس به داخل استخرها جریان می یافت و حدود 2 میلیون گالن آب در حدود یک ساعت جابجا می شد و هنگامی که آب دریا پایین بود یک توربین قوی آب را به داخل تانک ها در حدود 5 ساعت پمپاژ می کرد. این استخرها بیش از 500 اتاق رختکن خصوصی با امکاناتی برای 20 هزار نفر داشتند. این مجموعه هم چنین یک موزه گسترده و یک آمفی تئاتر 2700 نفره داشت. اما متاسفانه 11 سال بعد در سال 1907 آتش سوزی دیگری این ساختمان را با خاک یکسان کرد.

ساختمان فعلی، نسخه سوم این رستوران است که توسط دختر آدولف «اما سوترو مریت» ساخته شده است. به دلیل حوادث گذشته، ساختمان جدید با بتن و فولاد مقاوم دربرابر آب و آتش ساخته شد. استخرها تا سال 1930 وجود داشتند اما بعد از آن به پیست اسکی تبدیل شدند. اما این پروژه شکست خورد و زمین ها به یک توسعه دهنده املاک فروخته شد و او شروع به تخریب مخزن ها و ساخت آپارتمان های بلند کرد. آتش سوزی مرموز در سال 1966 این پروژه را پایان داد. در سال 1977 خدمات پارک ملی ملک را به دست آورد و آن را تبدیل به بخشی از منطقه تفریحی ملی گلدن گیت کرد.