غواصان مرجان در یونان+تصاویر

به طور سنتی، اسفنج ها از کف اقیانوس توسط غواصی آزاد بدون لباس و بدون استفاده از هرگونه دستگاه تنفسی جمع آوری می شد. غواصان اسفنج با تنها یک بار نفس کشیدن هوا به کف دریا شیرجه می رفتند و بدنشان را با یک سنگ حدود 15 کیلوگرمی به پایین می کشیدند. سنگ سنگین به سرعت بدن برهنه آن ها را به پایین می کشید. حضور اسفنج در سایت غواصی توسط یک لوله بلند که انتهای آن شیشه وصل بود مشخص می شد. هنگامی که غواص به کف می رسید، هرچقدر که می توانست اسفنج جمع می کرد و آن ها را در یک کیسه توری می ریخت. یک غواص ماهر می توانست تا عمق 30 متری برورد و به مدت 3 تا 5 دقیقه زیر آب بماند.

در اواسط قرن نوزدهم، غواصی اسفنج با اختراع لباس غواصی متحول شد. غواصان لباس غواصی لاستیکی می پوشیدند و از طریق یک شلنگ اکسیژن مورد نیاز خود را تامین می کردند. این کار به آن ها اجازه می داد به جاهای عمیق تری بروند و مدت بیشتری زیر آب بمانند و بنابراین اسفنج بیشتری جمع کنند. بازده بسیار بیشتر شد و ثروت عظیمی برای جزیره به ارمغان آورد. اما لباس غواصی تغییر چشمگیری در فیزیولوژی غواصی پدید آورد. به جای یک نفس عمیق،  غواص اکنون هوای فشرده را تنفس می کردف که به دلیل افزایش فشار در اعماق آب، راحتتر در خون حل می شد. هنگامی که غواص با سرعت از بستر دریا بالا می آمد، گازهای حل شده در بدن به شکل حباب در می آمدند و درد شدیدی را ایجاد می کردند. آن هایی که خوش شانس بودند به درد مفاصل و سرددرد دچار می شدند اما افراد زیادی تا آخر عمر فلج می شدند. بسیاری نیز جان خود را از دست می دادند.

به علت عدم آگاهی نسبت به این بیماری، تلفات و آسیب دیده ها به سرعت زیاد می شدند. بین سال های 1866 و 1895 تنها در جزیره کالیمنوس، 800 مرد جوان درگذشتند و 200 نفر فلج شدند. مرگ و فلج، خانواده های جزیره را در هم شکست، هر خانواده حداقل یک قربانی داشت. سرانجام به درخواست زنان داغ دیده جزیره، امپراتوری عثمانی استفاده از لباس غوئاصی را در سال 1882 ممنوع کرد. غواصان بازهم به شیوه سنتی به غواصی پرداختند و کاهش سود موجب نگرانی مردان شد. بعد از چند سال باز هم لباس های غواصی برگشت.

در اوایل قرن بیستم،صنعت اسفنج به علت یک بیماری در شرق مدیترانه که شمار زیادی از اسفنج ها را نابود کرد با شکست روبرو شد. بسیاری از غواصان از این جزایر به بخش هایی از جهان که به داشتن اسفنج مشهور بودند، از جمله فلوریدا مهاجرت کردند. تخصصی که آن ها با خود آوردند صنعت اسفنج را به یکی از پیشروترین صنایع و مهم ترین کسب و کارها در فلوریدا تبدیل کرد که میلیون ها دلار در سال تولید می کرد. در اواسط قرن بیستم، صنعت اسفنج فلوریدا نیز به سرنوشت صنعت اسفنج مدیترانه در 50 سال پیش دچار شد. از آن زمان شیوع بیماری های دوره ای در دریای مدیترانه و خلیج مکزیک، هرگز اجازه نداده صنعت اسفنج بهبود یابد. هم چنین با تولید اسفنج مصنوعی صنعت اسفنج به تدریج متوقف شد.