فیلم‌های نامناسب چه تاثیری روی فرزندان ما دارند؟
بصیرنیوز،کودکی سرنوشت سازترین مرحله زندگی و دوران معصومیت، شادمانی، آرامش و خلاقیت است. این وظیفه هر پدر و مادری است که برای حفظ این ویژگی‌ها در کودکش تلاش کند و او را با سلامت روانی به مراحل بعدی زندگی تحویل دهد. متاسفانه برخی والدین به این امر توجه نمی‌کنند. در ادامه این مطلب را به نقل از تبیان بخوانید.
شما چند تا فرزند دارید؟ یکی؟ دو تا؟ سه تا؟ آیا اگر صد تا بچه هم داشته باشید، حاضر می‌شوید به یکی از آنها غذایی را بخورانید که مسموم است؟ یا او را به جایی ببرید که پر از مواد آلوده است؟ مسلماً نه. پس چطور است که بعضی از پدر و مادرها حواسشان به خوراک روانی فرزندشان نیست؟
باور کنید نمی خواهم شعار بدهم، اما تأثیر مسئله کم توجهی بعضی از والدین به کیفیت فیلم‌ها و موسیقی‌هایی که کودکشان را در معرض آنها قرار می‌دهند، کمتر از تأثیر یک وعده غذای مانده و مسموم یا نفس کشیدن در یک اتاق پر از مونوکسید کربن نیست. تأثیری که این رسانه‌ها روی روان کودک شما می‌گذارند، یک تأثیر چند جانبه است که حالا حالاها از ذهن فرزند شما پاک نخواهد شد.
چند کلام حرف تأسف بار اما ضروری
متأسفانه امروزه کار بعضی بی توجهی‌های بعضی از پدر و مادرها به جایی رسیده است که ناخواسته این جمله به ذهن متبادر می‌شود که «پدر و مادر هم، پدر و مادرهای قدیم». شرح حال نمونه‌ای از این پدر و مادرها را همین چند وقت پیش از زبان یکی از دوستان شنیدم: «میز شام که آماده شد، زن و شوهر جوان صاحبخانه که یک دختر شش ساله داشتند، از مهمان‌ها خواستند که سر میز بنشینند.
تلویزیون از قبل روشن بود و فیلمی پخش می‌شد که سانسور نشده بود. تقریباً حواس هیچ کدام از بزرگترها به آن فیلم نبود و وقتی هم که سر میز نشستیم، تمام حواس‌ها رفت به غذا و بگو و بخند. دخترک صاحبخانه با دو تا بچه دیگر که مهمان بودند، کنار هم سر میز نشسته بودند و غذا می‌خوردند. ناگهان بچه‌ها ساکت شدند. باز هم کسی حواسش نبود. من هم تصادفاً وقتی متوجه صحنه جنسی فیلم شدم که به نظرم چند ثانیه‌ای از تماشای آن صحنه توسط بچه‌ها گذشته بود.
با چشم و ابرو از صاحبخانه خواستم تلویزیون را خاموش کند اما او با بی تفاوتی نجوا کرد: «الآن تموم می‌شه». راست می‌گفت. فیلم همانجا تمام شد اما برای بچه‌ها تازه آغاز ماجرا بود چون شروع کردند به بوسه‌های آن مدلی و حرف زدن درباره آن. و متأسفانه باز هم پدر و مادرها با بی تفاوتی و حتی گهگاهی هم قربان صدقه‌ی تشویق آمیزشان با صحبت‌های بچه‌ها در این باره برخورد کردند».
متأسفانه امثال این قبیل پدر و مادرها زیاد شده‌اند. به عنوان یک مثال دیگر، چند وقت پیش کودک هفت ساله‌ای را دیدم که همزمان با صدای یکی از خواننده‌های زیر زمینی با گرفتن کنترل تلویزیون جلوی دهانش و ورجه وورجه کردن روی مبل، ادای او را در می‌آورد که گذشته از موسیقی جنون آمیزش، محتوای شعرش هم بیمارگونه بود. و متأسفانه این قبیل قصه‌ها ادامه دارند…
این فیلم‌ها و موسیقی‌ها با کودک شما چه می‌کنند؟
قبل از اینکه وارد این بحث شویم باز هم روی این نکته تأکید می‌کنم که تأثیر فیلم‌ها و موسیقی‌های نامناسب بر کودک شما، به دوران کودکی محدود نمی‌شود. با توجه به این مسئله به چند مورد از این آثارآسیب زا در کودکان می‌پردازیم:
یک ژست مادام العمر
شما به عنوان یک فرد بزرگسال، خاطرات کودکی‌تان را چگونه می‌بینید؟ مثلاً به صورت تصویر می‌بینید؟ یا به صورت یک مفهوم ذخیره شده در حافظه بلند مدت‌تان؟ آیا می‌دانید که بچه‌ها از هر چیزی که می‌بینند یا می‌شنوند و یا به هر نحوی با آن مواجه می‌شوند یک تصویری در ذهنشان درست می‌کنند؟ تصویری که هم خاطره آنها را می‌سازد و هم شکل و شمایل نگرش آنها را نسبت به خودشان، دنیا و آینده تعیین می‌کند؟ با این شرایط دیگر خودتان تأثیر فیلم‌ها و موسیقی‌های نامناسب بر فرزندتان را حساب کنید!
یک بلوغ نصفه نیمه و بدموقع
به طور کلی مراحل رشد انسان طوری برنامه ریزی شده است که در هر مرحله جنبه‌های مختلف وجودی فرد پا به پای هم بالا می‌آیند. مثلاً در نوجوانی هم جسم شروع به رشد می‌کند، هم فکر، هم روابط اجتماعی و هم دغدغه‌های جنسی. این هماهنگی بین جنبه‌های مختلف رشد، اهمیت خیلی خیلی زیادی دارد.
چون اگر این جنبه‌ها با هم هماهنگ نباشند و مثلاً یکی از جنبه‌ها حتی به شکل سطحی از بقیه جلو بزند، فرد دچار سردرگمی و اضطراب می‌شود. پس به همین دلیل مهم، باید کودکان را از دیدن فیلم‌ها و شنیدن آهنگ‌هایی که محتواهای نامناسب دارند، به شدت دور نگه داشت و از توجیهاتی مانند اینکه «بچه است»، «از این چیزها سر در نمی‌آورد» و… به شدت پرهیز کرد. چون دقیقاً به همین دلیل که او بچه است و از این مسائل سر در نمی‌آورد، این جور چیزها می‌توانند برای حال و آینده او حتی خطرناک باشند.
معصومیت از دست رفته
فرقی نمی‌کند فیلم باشد یا موسیقی، وقتی که کودک شما چیزی را می‌بیند یا می‌شنود که محتوای سالمی ندارد، در واقع دارد ذره ذره از معصومیتش دور می‌شود و آثار این دور شدن، در مراحل بعدی زندگی او مانند نوجوانی و جوانی خودش را نشان خواهد داد.
یک عامل خطر
در مباحث بهداشت روانی یک اصلی وجود دارد. این اصل می‌گوید وقتی یک فرد به بیماری روانی مبتلا می‌شود که زمینه جسمانیِ آن بیماری، در محیطی قرار بگیرد که احتمال بروز بیماری را افزایش می‌دهد. این اصل نشان می‌دهد که محیط چقدر می‌تواند در سلامت یا بیماری ما نقش داشته باشد. پس لطفاً این مسئله را به شکلی خاص جدی بگیرید. فیلم‌ها و موسیقی‌های نامناسب طوری هستند که حتی روان یک آدم عاقل و بالغ و سالم را هم دچار خمودگی و افسردگی می کنند چه برسد به روان دنیا ندیده و آسیب پذیر یک کودک!
اگر از قلم کمی تا قسمتی علمی بنده در این یادداشت، خسته شدید از شما عذرخواهی می‌کنم، اما به نظرم آمد که نوشتن به زبان علم شاید بتواند این یادداشت را از اتهام به شعارزدگی دور نگه دارد و ذهنیت‌های منصف را نسبت به واقعیت این مقولات بیدار کند.
