کشف هفت سیاره جدید به اندازه زمین

دانشمندان قبلا چهار سیاره در این مجموعه می شناختند زیرا عبور سیاره ها از مقابل ستاره مقداری از نورش را که در آن هر هفت سیاره قابل مشاهده بودند را مسدود می کرد. این اولین بار است که تعداد زیادی سیاره به اندازه زمین در یک سیستم یافت می شود. تصور می شود سه سیاره نزدیک به این ستاره بیش از حد گرم باشند که آبی در آن ها وجود داشته باشد درحالی که در سیاره هفتم بسیار سرد است. اما سه سیاره میانی در منطقه ای قرار دارند که احتمال داده می شود در آن ها حیات فرازمینی وجود داشته باشد.

اگر آن ها اتمسفری مانند زمین داشته باشند که اقیانوس، رودخانه و دریاچه ها بخشی از چشم انداز آن باشند، این می تواند شاهدی باشد که سیارات می توانند قابل سکونت باشند. این کشف، قطعه مهمی در پازل پیدا کردن محیط های قابل سکونت است، جاهایی که منجر به زندگی شود. پاسخ به این سوال که آیا فقط ما هستیم؟ یکی از اولویت های علمی است و یافتن سیارات متعدد مانند این ها برای اولین بار در منطقه قابل سکونت، گام بزرگی به سمت این هدف است.

از آنجا که این مجموعه خارج از منظومه شمسی قرار دارد آن ها را با عنوان سیارات فراخورشیدی می شناسیم. اسپیتزر، یک تلسکوپ مادون قرمز در مطالعه آن ها بسیار مفید بوده است. بااستفاده از داده های اسپیتزر، دانشمندان توانستند اندازه و چگالی سیارات فراخورشیدی را تعیین کنند. براساس چگالی، شش تا از این سیاره های احتمالا سنگی هستند. برای دورترین سیاره اطلاعات بیشتری مورد نیاز است اما تصور می شود که سیاره هفتم یخی باشد.

از آنجا که این ستاره یک ستاره کوتوله است، بسیار سردتر از خورشید است و این بدین معناست که حتی سیاره های نزدیک تر نیز ممکن است حاوی آب باشند. درواقع سیستم سیاره ای جدید کاملا جمع و جور است. هر هفت سیاره در مداری دور ستاره خود می چرخند که نزدیک تر از فاصله عطارد به خورشید است. درواقع سیاره ها چنان به هم نزدیک هستند که ممکن است اگر کسی روی یک سیاره بایستد می تواند ویژگی های زمین شناسی سیاره همسایه را ببیند. دانشمندان هم چنین فکر می کنند ممکن است این سیارات فراخورشیدی از نظر گرانشی قفل باشند به این معنی که همیشه یک طرف آن ها رو به سیاره ایست که به دور آن می چرخند. در نتیجه یک سمت همیشه روز یا شب است و الگوی آب و هوایی کاملا با سیاره ما فرق دارد.