همکاری های غیر قابل پیش بینی بین هنرمندان
بصیرنیوز،قرار است یغما گلرویی با پرویز پرستویی همکاری کند و دو ترانه آلبوم موسیقی او را بسراید. تهیه کننده این اثر نیز موسسه «اوج» است.
سال هاست تا می خواهیم با برخی خط قرمزهای نانوشته اُخت شویم و خودمان را با آن ها وفق دهیم، ناگهان یک اتفاق عجیب رخ می دهد و همه تصورات ذهنی ما را بر هم می زند. مخصوصا در حوزه فرهنگ که با انبوهی از سلیقه های گوناگون رو به رو هستیم و چند نهاد موازی مانند وزارت ارشاد، صدا و سیما، حوزه هنری و… تصمیم گیر هستند.
حالا با ورود چند شبکه تلویزیونی، اینترنتی و سازمان های فرهنگی خصوصی این اتفاقات غافلگیرکننده به اوج خودش رسیده و هر لحظه باید منتظر باشیم دقیقا از سوی بخشی که انتظار آن را نداریم یک اتفاق ویژه رخ دهد. اتفاق هایی که نشان می دهد شاید برخی سختگیری ها و نگاه های سیاسی به رخدادهای فرهنگی به راحتی قابل چشم پوشی باشد و با برداشتن عینک بدبینی، بسیاری از سوءتفاهم ها و طیف بندی ها برطرف شود.
آخرین نمونه این تساهل و تسامح روز گذشته رخ داد و خبر رسید که پرویز پرستویی با حمایت سازمان هنری رسانه ای «اوج» دو موزیک ویدئو را با ترانه سرایی یغما گلرویی منتشر می کند. سازمان هنری «اوج» یکی از سازمان های فرهنگی پرکار نزدیک به اصولگرایان و نهادهای نظامی است که تاکنون هزینه ساخت چند فیلم سینمایی و تلویزیونی مانند «بادیگارد»، «ایستاده در غبار»، «پایتخت» و… را به عهده گرفته است.
تا این جای کار، یعنی همکاری پرویز پرستویی با این موسسه اتفاق خاصی رخ نداده چرا که قبلا در فیلم بادیگارد بازی کرده بود و طبیعتا از قبل همکاری میان این دو شکل گرفته بود.
غافلگیری اصلی آنجاست که بدانی ترانه سرای این کار یعنی یغما گلرویی در چند سال گذشته مورد غضب شدید مسئولان فرهنگی بوده و به طور کلی از فضای اصلی فرهنگی دور نگاه داشته شده است. دلیل این اتفاق نیز همکاری او با برخی خوانندگان خارج از ایران و موضع گیری هایش در سال های قبل بود که همچنان دامنگیر یغما گلرویی شده بود. حالا اما موسسه اوج با روی خوش به سمت این ترانه سرا رفته و تصمیم گرفته همه اختلافات گذشته را فراموش کند.
در اصل خبر که خبرگزاری مهر منتشر کرده، آمده است: «پرویز پرستویی پس از تجربه هایی که در سال های گذشته در حوزه موسیقی و دکلمه داشته، این بار با همکاری یغما گلرویی ترانه سرا اقدام به تولید آثاری در قالب تک آهنگ به همراه موزیک ویدئو در فضای اجتماعی کرده است. این آثار در آخرین مراحل تولیدی خود قرار دارند که به زودی جزییات و اطلاعات آن منتشر خواهدشد.»
یغما گلرویی ترانه های این دو اثر را سروده است و پس از سال ها قرار است با انتشار این آثار، بار دیگر شاهد فعالیت رسمی او باشیم. سازمان هنری رسانه ای «اوج» که پیش تر تجربه همکاری با پرویز پرستویی در فیلم «بادیگارد» را داشته، تهیه کننده این دو موزیک ویدئو است.» پس هنوز هم می توان بدون سختگیری و نگاه ممیزی از بسیاری مسائل با مدارا عبور کرد. در این پرونده کوچک مروری داریم بر برخی اتفاقاتی که غافلگیرمان کرد و هنوز هم امیدواریم غافلگیرمان کند.
مروری بر چند اتفاق فرهنگی که ما را شگفت زده کرده است.
۱- محمود رضوی و درباره الی
آن روهای عین در سال ۱۳۸۷ کسی محمود رضوی را نمی شناخت. سرمایه گذار و تهیه کننده ای که با دستان پر به سینمای ایران ورود پیدا کرد و در همان قدم اول یک وزنه سنگین برداشت. او تصمیم گرفت به صورت مشترک با اصغر فرهادی تهیه کنندگی فیلم درباره الی را برعهده گیرد. فیلمی که درواقع آغازگر راه اصغر فرهادی برای بلندپروازی هایش بود.
بعد از آن فیلم خیابان های آرام کمال تبریزی را تهیه کنندگی کرد که در مورد وقایع سال ۱۳۸۸ بود و البته فیلم توقیف شد. پس از آن با بهروز شعیبی دهلیز را ساخته بعد به سراغ مسعود ده نمکی رفته و تهیه کننده معراجی ها شده، بعد در سال ۱۳۹۴ سه فیلم سیانور را با کارگردانی بهروز شعیبی، دلبری با کارگردانی سیدجلال دهقانی اشکذری و خانه ای در خیابان چهل و یکم با کارگردانی حمیدرضا قربانی.
یکی از تخصص های رضوی کارکردن با کارگردان های فیلم اولی است. از بهروز شعیبی گرفته تا حمیدرضا قربانی و البته محمدحسین مهدویان که ماجرای نیمروز کار دومش است. رضوی یکی از اصولگرایان برجسته مشهود بود و ارتباط وثیقش با محمدباقر قالیباف، به او ظرفیتی داد که پا به دنیای رسانه و به طور مشخص سینما بگذارد.
۲- حداد عادل و ابتهاج
بگذارید از یک پارادوکس دیگر برای شما رونمایی کنیم. همه ما از دیدگاه های سیاسی هوشنگ ابتهاج ۸۹ ساله، شاعر ایرانی خبر داریم. او در گفت و گو با مجله مهرنامه در مورد عقاید سیاسی اش گفته بود: «عضو حزب توده نبودم، اما همیشه سوسیالیست بودم و به توده ای ها احترام می گذاشتم و رفیق آن ها بودم و با آن ها هم عقیده بودم.»
بهمن همین امسال مراسم برزگداشتی برای ابتهاج برگزار شد و در آن حداد عادل نیز شرکت کرد. او در بخش هایی از صحبت هایش گفت: «شعر سایه شعر ۷۰ سال حوادث سیاسی و اجتماعی کشور ما از دیدگاه اوست. من باید آرزوی عمری طولانی برای استاد سایه بکنم. شعر سایه شعر دهه های ۲۰-۹۰ است. شعر او دماسنج حوادث سیاسی است و می شود منحنی احوال او را در این حوادث مانند امواج سینوسی ترسیم کرد… شعر سایه شرع دین و امید است اما همه جا امید در دین می چربد و کم اتفاق می افتد که سایه به صورت مطلق از ناامیدی حرف بزند.»
۳- رویکرد مثبت صدا و سیما به فروغ فرخزاد
آبان ماه ۹۴ شبکه چهارم سیما یک غافلگیری بزرگ رقم زد و برنامه «نقد چهار» با محوریت بررسی آثار او روی آنتن رفت. علیرضا قزوه از شاعران انقلابی در همین برنامه فروغ فرخزاد را شاعر انقلاب اسلامی نامید. در حالی که تا قبل از آن به نظر می رسید قرائت رسمی حاکم بر فضای فرهنگی کشور خیلی دیدگاه خوبی درباره این شاعر فقید ندارد اما بعد از تعبیر مثبتی که مقام معظم رهبری درباره او به کار بُرد موضع صدا و سیما هم تغییر کرد.
در بهمن ماه سال پیش هم یک برنامه دیگر با همین رویکرد درباره فروغ فرخزاد پخش شد. چند روز پیش مجددا برنامه دیگری با محوریت بررسی آثار فروغ فرخزاد از تلویزیون پخش شد که در این برنامه هم مرتضی امیری اسفندقه و سعید یوسف نیا مهمانان این برنامه با لحن ستایش آمیزی از فروغ فرخزاد یاد کردند. با توجه به مواضع قبلی این چرخش ۱۸۰ درجه ای در برنامه های صدا و سیما موضع جالب توجهی است.
۴- گفت و گوی فعالین اصولگرا با رسانه های خارج از کشور
کمتر پیش می آید شخصی از مسئولان و فعالان سیاسی داخل کشور در برنامه های گفت و گومحور شبکه های فارسی زبان خارج از کشور شرکت کند. معدود افرادی هم که در گفت و گوهای تلفنی یا تصویری این رسانه ها شرکت می کنند کنشگران سیاسی هستند که سال هاست فعالیتی در رده های اجرایی و رسمی ندارند.
فعالین رسانه ای و سیاسی اصولگرا هم به طور معمول حساسیت بیشتری روی شرکت در مصاحبه های این رسانه ها دارند. با این حال از همین طیف فکری افرادی هستند که گاهی روی آنتن زنده این شبکه ها دیده می شوند. مثلا محمدحسین جعفریان روزنامه نگار و شاعر اصولگرا با شبکه بی بی سی فارسی گاهی مصاحبه می کند که البته محتوای تحلیل های او همیشه در دفاع از سیاست های جمهوری اسلامی است.
۵- موسیقی پاپ اواسط دهه ۷۰ در صدا و سیما
در تمام سال های بعد از انقلاب تا اواسط دهه ۷۰ شمسی موسیقی پاپ مطلقا هیچ جایی در برنامه های صدا و سیما نداشت. در آن دوران فقط یک ترانه «آی نسیم سحری» بود که در اعیاد و جشن ها پخش می شد و به جز بیژن خاوری، حسن همایون فال و یکی دو خواننده کت و شلواری دیگر خواننده دیگری به داخل صدا و سیما راه نداشت. تا اینکه خشایار اعتمادی با ترانه «ناز انگشت های بارون» از راه رسید.
از این زمان کلا همه چیز زیر و رو شد و خوانندگانی مثل قاسم افشار، ناصر عبدالهی، علیرضا عصار، حسین زمان و محمد اصفهانی به شهرت رسیدند. این اتفاقات تقریبا موازی با تحولات سیاسی اجتماعی اواسط دهه ۷۰ رخ داد. انعطافی که مسئولان صدا و سیما در آن دوران نشان دادند موسیقی پاپ داخل کشور را متحول کرد هر چند که کمتر از یک دهه بعد ستاره بخت آن گروه از خواننده ها افول کرد و رقابت را به زیرزمینی ها باختند.
۶- امیر تتلو وانرژی هسته ای
این هم از موارد غافلگیر کننده ای بود که ناگهان همه را شوکه کرد. امیرحسین مقصودلو که خیلی ها او را با نام امیر تلو می شناختند یک کلیپ و در حمایت از انرژی هسته ای ساخت و موجی از واکنش ها را ایجاد کرد. تهیه کننده این کلیپ نیز همان موسسه اوج بود که همه امکانات از کشتی تا سایر لوازم مورد نیاز را در اختیار این خواننده زیرزمینی قرار داده بود.
جزییات همکاری یغما گلرویی با اوج
اما چه اتفاقی افتاده که موسسه اوج حاضر شده با یغما گلرویی همکاری داشته باشد، یکی از منابع آگاه در این موسسه می گوید: «این قرارداد با پرویز پرستویی بسته شده و این شخص، طرف قرارداد با موسسه اوج است. پرویز پرستویی تمایل داشت با یغما گلرویی در دو قطعه همکاری داشته باشد. یک قطعه مربوط به سبک زندگی و تهران است و قطعه دیگر در مورد شهدا. موسسه اوجه قطعا از گذشته یغما گلرویی و فعالیت های او خبر دارد اما مهم حال فعلی افراد است. او خودش تمایل داشته با پرویز پرستویی و موسسه اوج همکاری کند و ما هم با روی گشوده پذیرفتیم.
یکی از وظایف مهم موسسه اوج تولید اثرات فاخر و توانمندسازی نیروهای انقلابی در عرصه هنر است. مثلا چه کسی فکر می کرد آقای مهدویان موفق باشد؟ در آن زمان اعتراض های زیادی برای همکاری با ایشان دریافت کردیم. پس از تمام شدن کار اما همه دیدند که چقدر موفق از آب درآمده است. حتی در مورد امیر تتلو هم که اعتراض ها زیاد بود اما به نظر ما کار نامناسبی صورت نگرفت. در مورد یغما گلرویی هم ماجرا به همین ترتیب است و وقتی خودش خواسته در مورد خانواده شهدا ترانه بگوید، ما به او نه بگوییم؟»
