آیا ترامپ مشکل ضریب هوشی دارد؟

احتمال اول را نمی توان نادیده گرفت. دستاوردهای ترامپ قابل توجه است. او برای چند دهه یک شرکت خانوادگی میلیارد دلاری را مدیریت کرد؛ او در یک برنامه تلویزیونی آمادگی خود را برای نامزدی در ریاست جمهوری اعلام کرد؛ و در نهایت به عنوان یک سیاستمدار آماتور، دیگر رقبای جمهوری خواه و همچنین «هیلاری کلینتون» رقیب  دموکرات خود را شکست داد تا در نهایت به رئیس جمهور آمریکا تبدیل شد. احتمالا هیچ فردی نمی تواند بدون هوشمندی به چنین شاهکارهای فوق العاده ای دست یابد.

ترامپ به طور منظم در مورد هوش خود سخن می گوید و به آن افتخار می کند. او در نخستین روز کاری خود به عنوان رئیس جمهور آمریکا در سخنرانی اش در سازمان سیا گفت: «به من اعتماد کنید، من مانند یک فرد هوشمند هستم.» وی افزود: «از کسانی که از من متنفرند و بازندگان در انتخابات معذرت می خواهم. اما ضریب هوشی من یکی از بالاترین ها است – و همه شما این موضوع را می دانید!» وی با توضیح در مورد تخصص خود در سیاست خارجی، اعلام کرده است که با خودش مشورت می کند، چرا که هوش بسیار بالایی دارد.

ترامپ فراتر از ادعای محض، بارها و بارها با اشاره به ژنتیکی بودن ضریب هوشی خود شواهدی را ذکر کرده است. او در ماه اوت در مصاحبه با شبکه سی ان ان گفت: «من عمویی داشتم (دکتر جان ترامپ) که در مؤسسه فناوری ماساچوست پروفسور بود. او یک نابغه بود. نبوغ در خون من است. من باهوش هستم.»

ترامپ قطعا درست می گوید که ضریب هوشی موروثی است، و او همچنین در دفاع از هوش بالای خود به خواهرش – یک قاضی دادگاه تجدید نظر فدرال – اشاره کرد. گرچه مردم هوشمند معمولا در هر مناسبتی به هوش خود اشاره ای نمی کنند، این واقعیت که ترامپ بارها و بارها به این موضوع اشاره کرده به این معنی نیست که او باهوش نیست بلکه به این معنا است که او فردی غیر عادی است، و به طور واضح نشان دهنده درجه بالایی از ناامنی در مورد درک و فهم او است.

اما البته هوش موضوع ساده ای نیست. حتی اگر ترامپ «مغز بسیار خوبی» داشته باشد – و یا حتی اگر بهترین مغز متفکر در جهان باشد – آن مغز می تواند توسط شخصیت و شخصیت های دیگر معیوب شود.

ترامپ در کتاب خود با عنوان «بازمانده در بالا» در سال 1990 به این موضوع اذعان کرده بود: «دامنه توجه من بسیار کم است.» او در کتاب خود تحت عنوان «مثل یک میلیاردر فکر کن» در سال 2004 نیز تلاش کرده بود به این موضوع به عنوان یک مزیت اشاره کند و گفته بود: «موفق ترین افراد دامنه توجه کمی دارند.»

این یک گزاره تردید است. گستره توجه کوتاه می تواند اثرات منفی آشکار و متعدد، و اثرات مثبت کمی داشته باشد. مهمترین تاثیر آن این است که یادگیری فرد را دشوار می کند. اگر توجه فرد کم باشد، توانایی وی در کارشناسی کردن یک موضوعِ پیچیده جدید کاهش می یابد. ترامپ 70 سال دارد و با توجه به ناتوانی وی برای تمرکز، چنین موضوعی برجسته تر می شود. این قضیه این موضوع را توضیح می دهد که چرا رئیس جمهور جلسات اطلاعاتی روزانه خود را به شدت مختصر، و آن را تنها به سه موضوع محدود می کند و نظرات مخالف را اصلا نمی شنود.

و پس از آن به نظر می رسد او توانایی فوق العاده ای در دروغگویی و تاکید بر آن تا حد باور کردن دارد. او ممکن است این موضوع را که فیلم جشن هزاران نفر از مسلمانان در ایالت «نیوجرسی» را پس از حملات یازده سپتامبر 2001 دیده است و یا اینکه میلیون ها رای دهنده غیرقانونی در کالیفرنیا و دیگر مناطق به «هیلاری کلینتون» رای داده اند را باور کرده باشد. جهان حقایق او لزوما با واقعیت ها مطابقت ندارد.

ترامپ همچنین هوسی و بدون فکر عمل می کند. ممکن است آن طور که او می گوید ضریب هوشی اش بالا باشد، اما در عمل مغز وی اغلب درتس کار نمی کند و بدون در نظر گرفتن تمامی جوانب و حقایق، بیانیه هایی را ایراد می کند. توییت های صبح زود ترامپ، انعکاس های قابل توجهی از همه این کمبودها با هم هستند. گستره توجه کم، ظرفیت بالا برای فریب و خود فریبی، و اظهارات بدون فکر و هوسی ترامپ او را در مسیری هدایت می کند که از اهداف این کشور و همچنین خود وی برای مدیریت بحران در دوره ریاست جمهوری اش بسیار فاصله دارد.

سخن پایانی این است که ترامپ شاید بسیار هوشمند باشد اما او به شدت ناتوان است. توانایی های بومی وی او را به یکی از بالاترین موقعیت ها در این سیاره رسانده است. اگر ما خوش شانس باشیم، کمبودهای موروثی وی به زودی او را تحقیر و رسوا خواهد کرد.