طبل و دهل برد هسته‌ای از کدامین مناره زده می‌شود /نمی‌دانیم باید تسلیت بگوئیم با تبریک!!
بصیر، از وقتی که دور، دور مذاکرات تخصصی و پشت درب‌های بسته و در سطح وزرای‌خارجه و ژنو و لوزان و… شد، بنده هم ترجیح دادم نه بیسواد باشم، نه بی‌شناسنامه‌ی الکی نگرانی که باید بروند به جهنم!
از وقتی که امثال الکی روشنفکرانی در جامعه راه افتادند و گفتند در این زمینه نظری نداریم، چون کار، کار کارشناسانه است!!
از وقتی که سال گذشته باسرعت هر چه تمام تر کاسه و کوزه‌ی 20 فروردین را جمع کردند و با کلی شلوغ‌کاری خواستند حواس ملت را از روز ملی فناوری هسته ای منحرف کنند…
از وقتی که یهویی تعدادی از رآکتورها‌ی‌مان پلمپ شد و گفتند شفاف‌سازی می‌خواهیم انجام دهیم برای روباه و گرگ و دار و دسته شان و شعار «ما بردیم» در توافق ژنو سر دادند و گفتند از رکود(بخوانیم رو کود)!!! عبور کردیم و کفگیر ته‌دیگ مانده‌شان هم از این شعارشان هنوز که هنوز است، خنده اش می‌گیرد!
از وقتی که هر وقت تصویر ظریف الممالک بر صفحه‌ی تلویزیون نقش می‌بست، رعشه‌های ممتد هم به میزبانی چهارستون بدن‌مان می‌آمد و البته ترسیدیم به کسی بگوییم که داریم می‌لرزیم چون ممکن بود بگویند حاج فریدون گفته‌اند به جهنم…!
از وقتی رقیق‌سازی کردند، جلوی غنی‌سازی گرفته شد، نماد هسته‌ای از پول‌ها پرکشید و یه قرون پول بلوکه هم دستشون رو نگرفت و تحریم اپسیلون هم برداشته نشد و تحریم بیشتر بر ما تحمیل شد و گرگ شاخ داری مثل اوباما فرد مؤدبی تعبیر شد و کنگره‌ی شیطان بزرگ روشنگری کرد و عرض کردند «اگر حتی تنها تحریم‌های دولت آمریکا نه آنهم تحریم‌های اتحادیه اروپا و نه تحریم‌های آژانس و نه سایر تحریم‌ها برداشته هم شوند، تا بود اوباما، معتبرند فقط»!!! و من هنوز در سردرگمی این هستم که اینان به کدام حبل الأهون دست آویخته‌اند که مصرانه در پی توافق‌اند، اینان به دنبال دست انداختن به ریسمان سستی هستند که دست‌های صهیون برایشان انداخته و هنوز نمی‌دانند که از تارهای عنکبوت هم سست‌تر است…
اینها هنوز نمی‌فهمند که نگرانی ولی و رهبر و امام یعنی چه؟ بی‌ترمزی تا کجا؟!
سال، سال همدلی دولت و ملت نامگذاری شد، یعنی دولت دست از تک‌روی بردارد و خواسته ملت را بشنود!
اینهم اول سالی، از بیانیه «ما بردیم، ما بردیم» دولت و شروع مجدد لرزش دلسوزان نظام و بیخیالی برخی به حساب اینکه فعلاً باید متمرکز شویم روی متن توافقی که سه ماه دیگر باید فقط روی کاغذ بیاید، چرا که الان تعداد و مقدار و مدتها و نحوه‌ها همه بیان می‌شود، ولی هنوز نمی‌دانیم کار کارشناسی لفاظی‌ها چگونه انجام می‌گیرد و طبل و دهل برد از کدامین مناره زده می‌شود، اما هر چه خواهد بود تلاش 15 ساله شهید دکتر شهریاری برای غنی سازی 20 درصد و تلاش شهیداحمدی روشن برای فردو و سایر شهدای هسته‌ای مان دیگر برای این ملت نخواهد بود و دستاویز دوستان برای تقدیم کردن به اربابان و کدخدایان جهان قرار گرفته، کاش بفهمند تیم مذاکره کننده فعلی و سوت‌چی‌های آنان که کف و سوت‌شان را مدیون سالها مذاکرات و ایستادگی تیم‌های مذاکرات قبلی و تلاش‌های مستمر و جان‌کاه دانشمندان هسته‌ای این ملت و صبر و پایمردی همین ملت همدل هستند، که تمام تحریم‌ها حتی اندکی از اوج افتخارشان در بیان شعار “انرژی هسته ای حق مسلم ماست” نکاست.
به نظر شما امسال این روز را باید به هم تبریک بگوییم یا به واسطه شاهکارهای دوستان، تسلیت؟!
