کدام نامزدهای ریاست جمهوری با مردم صادق هستند؟

بصیر، با نزدیک شدن دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری و ثبت نام نامزدهای انتخاباتی، این سوال مهم مطرح می شود که با توجه به اینکه همه نامزدهای انتخاباتی خود را مدعی خدمتگزاری می‌دانند، براستی کدامیک از نامزدها به دنبال خدمتگزاری هستند؟ چه معیار و سنجشی برای مردم وجود دارد که متوجه شوند تا کدام نامزد راست و کدامیک دروغ می‌گویند؟

همچنین باید اذعان داشت که متأسفانه روند فعلی جریانات حزبی در ایران باعث شده است، تا طرفداران یک حزب با علم به اینکه کاندیدای جبهه مقابل از کارآمدی بیشتری برخوردار است، صرفاً به علت علاقه به هم حزبی خود و انزجار از حزب مقابل، حاظر هستند چشم خود را بر روی حقیقت ببندند.

از طرفی دیگر در عصر جدید، یکی از معیار های شناخت افراد و احزاب “رسانه ها” هستند که با این وجود هر فردی بسته به مصرف رسانه های خود، حب و بغض خود از افراد را از طریق القاهای رسانه انتخاب می‌نماید. بنابراین اگر فردی آگاهانه یا نااگاهانه عضو کانال های مخالف فلان حزبی باشد، فارغ از با خبر شدن از دیگر اتفاقات، نسبت با آن حزب موضع گیری می‌نماید.

بدین ترتیب باید اعتراف نمود که شناخت سره از ناسره و شناخت کاندیدای اصلح امری دشوار برای عام خواهد بود.

در ادامه به منظور تسهیل در انتخاب فرد اصلح برای تصدی‌گری ریاست جمهوری، معیارهای زیر برای شناخت نامزدهای انتخاباتی، که کدامیک به دنبال قدرت هستند و کدامیک برای خدمت پا در این عرصه گذاشته اند، پیشنهاد می‌گردد:

برهم زدن بازی در صورت شکست

بدون شک فردی که به دنبال خدمت است در اولین گام باید خود را پایبند به قانون بداند. برای نمونه اگر نامزدی متوجه شود که به هر دلیلی رد صلاحیت شده است .و یا فردی بعد از رای گیری متوجه شود که به عنوان کاندیدای منتخب مردم انتخاب نشده است، بازی را بر هم بزند و با فرافکنی و خدشه با قوانین، به قانون تمکین نکند، بدون تردید این فرد با هدف کسب قدرت و نه خدمت پا به عرصه میدان انتخابات گذاشته است.

ترجیح مسائل حزبی

یکی دیگر از معیارهای کاندیدای شیفته قدرت آن است که این فرد چه در نطق های انتخاباتی و چه در میدان عمل اهداف و تفکرات حزب خود را مطرح می‌نماید. برای نمونه فردی که در مناظرات و نطق های انتخاباتی خود به جای ارائه برنامه، مدام جناح مقابل را تخریب می‌کند و منافع حزبی خود را مطرح می‌نماید شایسته تصدی گری ریاست جمهوری نمی‌باشد.

سابقه اجرایی

بهترین معیار برای شناخت افراد، نگاهی به عملکرد اجرایی آنان در پست های ادوار گذشته است، هر چند آن پست کوچک باشد. سوال این است که ً مدیری که حتی نمی‌تواند فساد در دفتر و یا رسانه های وابسته به خود را مدیریت کند، چگونه می‌تواند در پست ریاست جمهوری خدمت کند؟ و یا در مقابل اگر فردی در دوران خدمت خود، رضایتمندی مردم و کارکنان خود را کسب کرده باشد، میتواند گزینه خوبی برای ریاست جمهوری باشد.

سابقه اخلاقی

با نگاهی به اظهار نظرهای افراد در قبال چهره های مخالف خود و لحن و ادبیات آنها، می‌تواند به میزان سعه صدر، تقوا و انصاف آنها پی برد. نامزدی که پیش از این منتقدان و مخالفان خود را با ادبیات تند خطاب کرده است و با اتهام زنی سعی در فرافکنی داشته است نمی‌تواند گزینه مناسبی برای تصدی گری ریاست جمهوری باشد.

شعارهای عام پسند و دهن پر کن

هر گاه در ایام انتخابات شنیده شد که فلان نامزد وعده هایی مانند” رفع مشکل اقتصادی در 100 روز، آزادی بیان، حفظ کرامت زنان و.. می‌دهد، در عملی شدن و اصلح بودن این کاندیدا باید شک نمود چرا که وعده های به اصطلاح رای جمع کن و پوپولیستی یکی از شگرد های نامزدهای ناکارآمد در ایام انتخابات است.

نگاه به گفتمان های قبلی

با اندک جستجویی در خبرگزاری و سایت های خبری می‌توان با ارجاع به  تجمیع اظهار نظر، رفتار و گفتار نامزدهای انتخاباتی گفتمان آنها را شناسایی کرد. برای نمونه عملکرد نامزدی که در طول 5 سال گذشته ارتباط با غرب ویا افزایش واردات را یک افتخار برای خود تلقی می‌کند با فردی که به تمرکز بر نیرو و توان تولید داخلی تکیه می‌کند زمین تا آسمان متفاوت است.

در مجموع باید گفت که بعد از اعلام رسمی کاندیدای تائید شده توسط شورای نگهبان و شروع مناظرات و مستند های تبلیغاتی، این 6 معایر ذکر شده می‌تواند به عنوان سنجشی برای شناخت کاندیدای اصلح مورد ارزیابی قرار گیرد.