حمله شیمیایی سردشت، لکه ننگی بر پیشانی تروریسم

بصیر، جنگ‌افزارهای شیمیایی ابزارها یا موادی هستند که به وسیله آن‌ها انسان‌ها و یا موجودات زنده را هدف قرار می‌دهند. در اثر تماس مستقیم این مواد با هر قسمت از بدن جاندار، بدن وی آلوده شده و جاندار به انواع بیماری‌ها مبتلا می‌شود. این مواد می‌توانند به صورت جامد، مایع و یا گاز استفاده شوند. به عبارت دیگر عوامل شیمیائی به ترکیباتی اطلاق می‌گردد که در صورت کاربرد مؤثر علیه انسان، حیوان یا گیاه، منجر به مرگ یا ضایعات قابل توجه دائمی یا موقتی در ساختار اندامی آن‌ها می‌شود.

جنگ‌افزارهای شیمیایی از نظر نظامی به 6 گروه سمی و کشنده، ناتوان‌کننده، استفاده برای کنترل اغتشاش‌ها، دودزا، ضد گیاه و شعله‌ها و آتش‌زا تقسیم می‌شوند.

اولین بار در سال 1763 میلادی آمریکایی‌ها سلاح شیمیایی را علیه سرخپوستان که صاحبان اصلی سرزمین آمریکا بودند، به کار گرفتند.

در جنگ جهانی اول سال 1915 میلادی سلاح شیمیایی از سوی نیروهای آلمانی به کار گرفته شد و سپس دیگر کشورها استفاده از آن را در برنامه‌های جنگی خود گنجاندند.

آلمانی ها در 22 آوریل 1915 در منطقه یپرس در مرز بلژیک، با به کارگیری 168 هزار تن گاز کلر حدود 5000 نفر از سربازان انگلیسی و فرانسوی را کشتند. این روز به نوعی روز تولد جنگ شیمیایی نام گرفت.

دولت عراق در زمان صدام حسین به شکل گسترده‌ای از سلاح‌های شیمیایی علیه ایران استفاده کرد. از حدود سال 1355، رژیم عراق با جمع‌آوری برخی از استادان دانشگاه و صرف بودجه لازم، به جمع‌آوری اطلاعات درباره سلاح‌های شیمیایی ـ میکروبی و رادیواکتیو پرداخت و در هر سه زمینه موفقیت‌هایی را به دست آورد.

صدام حسین از سال 1984 به بعد به طور گسترده از تابون استفاده می‌کرد، اما این ماده گران بود و پیدا کردن مواد لازم برای ساخت آن هم سخت بود. او بعدها بیشتر به سراغ گاز «وی ایکس» رفت که قدرت و دوام بیشتری داشت. او در سال 1988 حدود 4 تن از این گاز را در اختیار داشت، اما ماده شیمیایی که در حجم وسیع‌تری در دسترس او قرار داشت، «گاز سارین» بود.

صدام حسین از گاز خردل نیز بسیار بهره برد، چرا که این گاز اثرات دراز مدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضوهای پیش از تولد داشت.

محمد نبی‌زاده کارشناس مسائل سیاسی در گفت‌و‌گو با بصیرنیوز، اظهار کرد: ایران پس از واقعه شهر سردشت، نخستین شهر قربانی جنگ افزار های کشتار های جمعی در جهان پس از بمباران هسته ای هیرو شیما نامیده شد.

وی با اشاره به اینکه اگر چه در طول هشت سال جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق بارها از سلاح های شیمیایی استفاده کرد اما فاجعه سردشت و حلبچه از وخیم‌ترین فجایع بشری به شمار می‌روند، خاطرنشان کرد: فجایع بر جای مانده از جنگ شیمیایی رژیم عراق از سوی رسانه های غربی و مدعیان حقوق بشر و دمکراسی دچار مرگ خبری شد و مسکوت ماند.

این کارشناس سیاسی با بیان اینکه به عنوان مثال هدف عراق از به کارگیری سلاح‌های شیمیایی جلوگیری از پیشروی ناگهانی قوای نظامی ایران در مواضع و استحکامات عراق و مهار پیامدهای سیاسی استراتژیک آن بود، گفت: استفاده از سلاح‌های شیمیایی موجب ایجاد مشکلات روحی و روانی، پراکندگی نیروها و کاهش مقاومت در برابر فشار خارجی می‌شود.

نبی‌زاده با اشاره به اینکه در هر کجای جهان استفاده از سلاح‌های شیمیایی و میکروبی محکوم است، اظهار کرد: در این میان تمام دنیا از عراق حمایت کرد و برای این منظور برقراری مناسبات تجاری با کشورهای غربی به منظور خرید فناوری، مواد و تجهیزات مربوط به جنگ افزار شیمیایی ضروری بود.

محمد محمدرضایی مدرس دانشگاه در گفت‌و‌گو با بصیرنیوز، با بیان اینکه حقوق بین‌المللی سلاح‌های شیمیای به دنبال حمایت از افراد و اموال غیرنظامی، جانوران، محیط زیست و خلع سلاح شیمیایی است، گفت: تلاش‌ها برای ممنوعیت استفاده از سلاح شیمیایی به اعلامیه سن پترزبورگ در 1868 بر می گردد.

وی با اشاره به اینکه یادآوری حمله‌ شیمیایی رژیم بعث، به‌ سردشت لکه‌ ننگینی بر پیشانی تروریسم است، اظهار کرد: حملات شیمایی که در سردشت و شلبچه صورت گرفت موجب شد تا افراد بیشماری شهید و مجروح شوند و هنوز هم آثار آن جنایت‌ها بر بدنه شهر و مردمان آن وجود دارد.

این مدرس دانشگاه با بیان اینکه از نگاه فطری نیز این حملات ناجوانمردانه محکوم است، گفت: تغییر نوع حمله از سوی دشمنان نشان از ناتوانی و شکست در جنگ از پیش تعیین شده‌شان دارد.

به گزارش بصیرنیوز، در هر جای دنیا حملات شیمیایی و میکروبی محکوم است چرا که آثار زیان باری را برای سال‌های فراوان به همراه دارد و از نگاه اخلاقی نیز محکوم است اما با وجود تمامی جنایت‌های صورت گرفته از سوی دشمنان، همچنان مردم ایران اسلامی ایستاده‌اند و در برابر استکبار مقاومت می‌کنند.