ادامه مذاکرات ژنو به پذیرش ایران هسته‌ای نخواهد انجامید
به گزارش بصیر، گری سیمور با تشبیه بیانیه ژنو به یک آتش‌بس موقت نوشت: اوباما به هنگام اعلام خبر توافقنامه موقت گفت؛ در توافقنامه نهایی، ایران باید محدودیت‌های شدیدی را بر برنامه هسته‌ای بپذیرد در واقع دولت آمریکا پیشاپیش پیام خود را ارسال کرد. به نوشته ایکناتیوس در واشنگتن‌پست ایران باید بخش مهمی از سانتریفیوژهای موجود و ذخایر اورانیوم با غنای پایین خود را برچیند، فردو و راکتور آب سنگین اراک را تعطیل، درباره مسائل و موضوعات تسلیحاتی شفاف‌سازی و با بازرسی‌ها و نظارت‌های بیشتر موافقت کند.
سیمور در این مقاله که از سوی وبسایت اندیشکده انگلیسی موسسه مطالعات امنیتی منتشر شده خاطرنشان می‌کند: این اقدامات، ایران را از توان فیزیکی تولید مقادیر قابل توجه مواد غنی‌سازی‌شده قبل از شناسایی و امکان از بین بردن آنها، محروم می‌کند و باعث تقویت تدابیر راست‌آزمایی می‌شود اما، تنها شمار کمی از صاحبنظران و کارشناسان معتقدند که ایران با این شروط موافقت می‌کند. همانگونه که «حسن روحانی» رئیس‌جمهوری ایران گفت، این کشور هیچ یک از تاسیسات هسته‌ای موجود خود را تعطیل نمی‌کند و بر توسعه تاسیسات غنی‌سازی در مقیاس صنعتی پافشاری می‌کند.سیمور که تا چند ماه پیش هماهنگ‌کننده کاخ سفید در امور کنترل تسلیحات جمعی بود، ادامه می‌دهد: پیش‌بینی نمی‌کنم که این مذاکرات شش ماهه در زمینه مسئله محوری که آیا ایران می‌تواند به کشوری در آستانه هسته‌ای شدن تبدیل شود یا خیر، به توافقی برسد. از طرف دیگر، هیچ یک از طرفین نمی‌خواهند مذاکرات شکست بخورد. از این رو، نتیجه‌ای که بیش از همه برای این مذاکرات شش ماهه قابل تصور است، یک توافقنامه موقت دیگر است که شاید شامل محدودیت‌های هسته‌ای دیگر در ازای کاهش تحریم‌های دیگر خواهد بود.
وی می‌نویسد: این روند چرخشی توافقنامه‌های موقت ممکن است مدتی، شاید سال‌ها، شاید در طول دوره باقی مانده از ریاست جمهوری اوباما طول بکشد و دو طرف در این فاصله درباره نحوه اجرای برنامه اقدام مشترک پر از ابهام، گفت‌‌وگو و بر سر شاکله تحریمها کشمکش می‌کنند. طبق اعلام کاخ سفید، طبق توافقنامه موقت، کاهش تحریمها شامل حدود 7 میلیارد دلار است و بیشتر تحریم‌های نفتی و مالی همچنان به قوت خود باقی است.مدیر تحقیقات در مرکز بلفر درباره سرنوشت تحریمها نوشت: اگر ایران به این نتیجه برسد که تحریمها ضعیف شده‌اند، در توافقنامه نهایی اقدام به دادن امتیازات دشوار نمی‌کنند. چرا باید برای چیزی که می‌توان از آن خلاصی یافت، هزینه پرداخت کرد. از طرف دیگر، اگر تحریمها همچنان قوی پابرجا باشند و تهدید قابل باور اعمال تحریم‌های بیشتر وجود داشته باشد، احتمال دادن امتیازات هسته‌ای از سوی ایران بیشتر است. یکی از دلایلی که باید قبل از دادن امتیازات بزرگ صبر کرد این است که هیچ کس واقعا نمی‌داند در طول این شش ماه یا یک سال چه بر سر شاکله تحریمها خواهد آمد.
سیمور نتیجه می‌گیرد: از این رو، باید گفت، برنامه اقدام مشترک، طرحی مفتوح است که احتمالا به درازا خواهد کشید و توأم با مذاکراتی دشوار با نتایج نامعلوم خواهد بود که من از پایان آن اطلاعی ندارم. آنان که نگاهی منفی دارند می‌گویند توافقنامه موقت 24 نوامبر نیز احتمالا به سرنوشت توافقنامه‌های موقت قبلی دچار خواهد شد. ایران در سال 2003 غنی‌سازی را متوقف کرد اما، دو سال بعد از مذاکرات یاس‌آور و مشاجره بر سر اجرا، و در حالی که ماشین نظامی آمریکا در عراق و افغانستان به گل نشسته بود، ایران تصمیم به از سرگیری غنی‌سازی گرفت.
