وقتی کارگران حتی سهمی از نمایش مسئولان هم ندارند!

به گزارش بصیرنیوز، همه ساله از پنجم تا ۱۲ اردیبهشت ماه به‌نام هفته کار و کارگر نامگذاری می‌شود و در این هفته مسئولان مربوط به کار و کارگری تلاش می‌کنند تا اهمیت این دو مقوله را بسیار زیاد جلوه دهند.

اما اگر بخواهیم در واقعیت ببینیم تنها مسئله‌ای که به هیچ عنوان در این هفته به آن توجهی نمی‌شود زحمات کارگران، دغدغه‌های کارگران و نیازهای آنان است.

در این مطلب نگارنده قصد دارد مقایسه‌ای داشته باشد از برنامه‌های هفته کارگر که به‌صورت معمول برگزار می‌شود با دغدغه‌های اصلی کارگران و ببینیم به‌ چه میزان این برنامه‌ها با مسائل کار و کارگری تناسب دارد.

با آغاز هفته کار و کارگری مسئولان به‌صورت روتین بر سر مزار شهدا گردهم می‌آیند و با شهدا تجدید بیعت می‌کنند.

اما آیا این مسئولان می‌دانند چهار ساعت قبل از حضور آن‌ها بر سر مزار شهدا(حوالی ساعت پنج صبح)کارگران سر خیابان‌های اصلی و میادین شهر ایستاده‌اند و منتظرند تا کسی پیدا شود و آن‌ها را برای کار در زمین کشاورزی، ساختمان و یا باغ خود ببرد و اساسا در سیره یک شهید توجه و پرداختن به مشکلات کارگر مهمتر است یا گل بر سر مزار آن شهید بردن؟

مسئولان بعد از تجدید بیعت با شهدا به دفتر ائمه جمعه می‌روند و این روز را به ایشان تبریک گفته و رهنمودهای لازم را از ائمه جمعه دریافت می‌کنند.

این زمانی که مسئولان به حضور امام جمعه می‌رسند، کارگران در زمین کشاورزی صاحب کار خود درحال نشاءکاری، یا در ساختمان دارند مصالح بالا می‌دهند یا دارند گِل باغ جا به جا می‌کنند یا در شرکت‌ها مشغول کار خود هستند یا حتی کارگری، کار گیرش نیامده و مجبور است با شرمندگی به خانه خود برگردد.

مسئولان که آن روز از دیدارها و تجدید بیعت خسته شدند به ادارات خود برمی‌گردند تا فردا دوباره کار دیدارها را از سر بگیرند و روز بعد این بار به دیدار هم بروند، این رئیس اداره به سراغ آن مسئول می‌رود و هفته کارگر را تبریک می‌گوید.

و اما کارگران زحمت‌کش همچنان بر سر کار خود فارغ از اینکه روز و هفته کارگر چه تاریخی است و آیا این دید و بازدیدها دردی از آن‌ها دوا می‌کند یا خیر.

در سطح کلان‌تر هم که شاهد برگزاری مراسمات و همایش‌های بزرگ به مناسبت روز و هفته کارگر هستیم که مسئولان تلاش می‌کنند با برپایی چنین برنامه‌هایی این هفته را ارج نهند.

اما واقعا سهم کارگران از این کارهای نمایشی چیست و چرا حداقل کارگران در این کارهای نمایشی دیده نمی‌شوند و مگر مسئولان کارگر هستند که به همدیگر این هفته را تبریک می‌گویند و به سراغ همدیگر می‌روند.

چند پیشنهاد:

اگر بخواهیم در سطح کلان نگاه کنیم دغدغه بسیاری از کارگران مسائل معیشتی و امنیت شغلی است که اگر مسئولان می‌خواهند کاری برای کارگران انجام دهند بهتر است که این دو مسئله را حل کنند تا انقدر یک کارگر زیر بار فشار مسائل اقتصادی و شغلی قرار نگیرد.

اما اگر مسئولان نمی‌توانند از کارهای نمایشی دست بکشند باز هم پیشنهادی برای آن‌ها داریم:

مسئولان عزیز به جای اینکه اعلام برنامه‌های هفته کارگر داشته باشند و فقط به همدیگر این هفته را تبریک بگویند می‌توانند یک روز صبح زودتر به سر کار آیند و در محل تجمع کارگران که در هر شهر و محله مشخص است حضور پیدا کنند و با یک شاخه گل و یک کارت هدیه این هفته را به آن‌ها تبریک گفته و دل کارگران را شاد کنند.

و یا مسئولان عزیز می‌توانند کت گران‌بهای خود را از تن در بیاورند و یک روز سر زمین‌های کشاورزی، سر ساختمان و یا هر جایی که فکر می‌کنند کارگر آنجا حضور دارد حاضر شوند و کنار سفره صبحانه آن‌ها بنشینند و از نزدیک این هفته را به آن‌ها تبریک بگویند.

آقایان مسئول؛ استان مازندران ۴۰۳ هزار کارگر رسمی بیمه شده و شاید دو برابر این عدد کارگر غیر رسمی داشته باشد و باید بدانید روز کارگر برای همه کارگران است که طبیعی است شما نتوانید به همه آن‌ها سری بزنید اما خوب است که چندین برنامه هم برای حضور در بین کارگران و یا حتی منازل آن‌ها داشته باشید تا با ابراز دلجویی و دلگرمی از مسائل و مشکلات آن‌ها با خبر شوید.

و در پایان یک داستان از پیامبر اکرم(ص) که می‌تواند برای همه ما عبرت‌آموز باشد:

هنگامی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از جنگ تبوک برگشت سعد انصاری به استقبال او رفت، پیامبر با او مصافحه نمود و دستانش را خشن یافت. حضرت فرمود: چه آسیبی به دستانت رسیده است، سعد عرض کرد:‌ ای رسول خدا! من با طناب و بیل برای تأمین مخارج عیالم کار می‌کنم، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دست سعد را بوسید و فرمود: این دستی است که آتش دوزخ به او نخواهد رسید.

سید مرتضی رضویان

انتهای پیام/