اتفاق شرم آور در فوتبال ایران

۲– بی تردید پل باستانی و پر تردد اخلاق در ورزش هم شکسته شده است که هر روز دُم خروسی پیدا می شود , هیچ کس به خانه اش نمی رسد. نه ورزشکار راضی است و لذت می برد و نه ورزش دوست با هیجان سر شوق می آید. پیش از این اگر خبر درگیری لفظی یک بازیکن نوستاره با سرمربی تیم از رختکن به بیرون درز می کرد تیتر یک روزنامه ها و اخبار می شد اما حالا حتی خبر سوء استفاده از بازیکنان نوجوان توسط فلان سرپرست و مربی هم می رود لای خبرهای دست دوم!

مجله «دنیای فوتبال» در پرونده ای حیرت انگیز دست به افشاگری هایی زده است که پیش از این تنها در انحصار «محمدمایلی کهن» بود! گزارش هایی در مورد اسکان کودکان و نوجوانان در کمپ های غیرمجاز (لابد به سبک لاماسیای بارسلونا)! از خوراندن داروی بیهوشی به کودکان تا … .
دو سال پیش « ناصر فریادشیران»  مربی مشهور فوتبال در این خصوص گفت وگوی تکان دهنده ای انجام داد اما انگار خیلی وقت است هیچکدام مان از هیچ خبری تکان نمی خوریم!

۳– سوء استفاده از کودکان خیال پرداز و در مواردی خانواده آنها از آن دست رفتارهای شنیعی است که با آب زمزم و هیچ شوینده درجه یک  دیگری از دامن ورزش پاک نمی شود. اما عادت کرده ایم که در پی درمان این زخم ها نباشیم، کی حوصله اش را دارد! ما به زخم عادت می کنیم، بعد از مدتی آن را می پذیریم، جزئی از زندگی مان می شود، معمولی، بی اهمیت و قابل تحمل!

دیگر نه دردناک است، نه زشت! افشای این گونه رازها که از متجاوز تا قربانی و افکار عمومی ترجیح می دهند زیر فرش قایمش کنند چه سودی دارد؟ کاش حداقل در لندن رخ داده بود تا وجدان بیدار «اسماعیل فلاح» گزارشی شرم آور از آن تهیه می کرد و ما برای انحطاط اخلاقی غرب به نشانه تاسف سری تکان می دادیم. بچه ها در آرزوی فوتبالیست شدن قربانی می شوند، بازیکنان فوتبال در آرزوی ستاره شدن روح شان را به شیطان می فروشند، این وسط هر کاسه کوزه ای را سر شیطان می شکنیم!

شاید روزی که پرده از رازها افکنده شود، شیطان هم خودش را کنار بکشد و بگوید: این کارهایی که شما کردید ننگ هایی است که به دامن من نمی چسبد!