وقتی وهابی‌ها گنبد نبوی را به توپ بستند و اشیای حرم پیامبر را غارت کردند
به گزاش بصیر، در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجري قمري پس از اشغال مکه، وهابيان به سرکردگي عبدالعزيزبن سعود به مدينه آمده و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال کرده، مأمورين عثماني را بيرون کردند و به تخريب قبور ائمه بقيع و ديگر قبور هم چنين قبر ابراهيم فرزند پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) قبور زنان آن حضرت، قبر ام البنين مادر حضرت اباالفضل العباس(عليه السلام) و قبر عبدالله پدر پيامبر و اسماعيل فرزند امام صادق (عليه السلام) و بسياري قبور ديگر پرداختند.
آنها ضريح فولادي ائمه بقيع را که در اصفهان ساخته شده بود و روي قبور حضرات معصومين امام مجتبي، امام سجاد، امام باقر و امام صادق (عليهم السلام) قرار داشت را از جا در آورده، بردند. اما اين اولين حمله آنان به مدينه نبود. آنان در سال ۱۲۲۱ هجري نيز يک بار ديگر به مدينه هجوم برده، پس از يک سال و نيم محاصره توانسته بودند آن شهر را تصرف کنند و پس از تصرف اقدام به غارت اشياي گرانبهاي حرم پيامبر و تخريب و غارت قبرستان بقيع کردند.
طبق نقل تاريخي، آنها در اين حمله چهل صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و ياقوت گرانبها و حدود يکصد قبضه شمشير با غلاف هاي مطلا به طلاي خالص و تزيين شده به الماس و ياقوت و … را غارت کردند. اما اين فقط شيعيان و اماكن مقدسه آنها نبودند كه مورد تعرض وهابيان قرار گرفتند زیرا مكه مكرمه و طائف نيز از حملات آنان در امان نماند.
«جميل صدقي زهاوي» در خصوص فتح طائف مي‌نويسد: «طفل شيرخواره را بر روي سينه مادر سر بريدند، جمعي را كه مشغول فراگيري قرآن بودند كشتند، چون در خانه‌ها كسي باقي نماند، به دكان‌ها و مساجد رفتند و هر كس بود، حتي گروهي را كه در حال ركوع و سجود بودند، كشتند. كتاب‌ها را كه در ميان آنها تعدادي مصحف شريف و نسخه‌هايي از صحيح بخاري و مسلم و ديگر كتب فقه و حديث بود، در كوچه و بازارافكندند و آنها را پيمال كردند».
البته، سر زدن اين قبيل امور از پيروان محمد بن عبدالوهاب شگفت نيست! محمد بن عبدالوهاب در اعتقادات پيرو «ابن تيميه حنبلي» بود كه در قرن هشتم هجري مي‌زيسته است. از ابن تيميه عقايد جالبي نقل شده از جمله اينكه او خدا را جسم مي‌دانست و براي ذات مقدس خداوند دست و پا و چشم و زبان و دهان قائل بود!
ابن بطوطه جهانگرد معروف در سفرنامه خود مي‌گويد: «ابن تيميه را بر منبر مسجد جامع دمشق ديدم كه مردم را موعظه مي‌كرد و مي‌گفت: خداوند به آسمان دنيا مي‌آيد، همان گونه كه من اكنون فرود مي‌آيم! سپس يك پله از منبر پائين مي‌آمد»!
عقايد او آنچنان سخيف و بي‌مقدار بود كه خود اهل سنت او را به زندان افكندند و در رد او كتب متعددي نوشتند.
وهابیون در سال ۱۳۴۳ هجری قمری نیز در مکه گنبدهای قبر حضرت عبدالمطلب (ع)، ابی‌طالب (ع)، خدیجه (ع) و زادگاه پیامبر (ع) و فاطمه زهرا (ع) و «خیزران» عبادتگاه سری پیامبر (ع) را با خاک یکسان کردند و در جده نیز قبر «حوا» و دیگر قبور را تخریب کردند.
در مدینه نیز گنبد منور نبوی را به توپ بستند، ولی از ترس مسلمانان، قبر شریف نبوی را تخریب نکردند آنها همچنین در شوال ۱۳۴۳ با تخریب قبور مطهر ائمه بقیع (ع) اشیاء نفیس و با ارزش آن قبور مطهر را به یغما بردند و قبر حضرت حمزه (ع) و شهدای احد را با خاک یکسان و گنبد و مرقد حضرت عبدالله و آمنه پدر و مادر پیامبر (ع) و دیگر قبور را هم خراب کردند.
وهابیون متعصب در همان سال به کربلای معلی حمله کردند و ضریح مطهرحضرت امام حسین(ع) را کندند و جواهرات و اشیاء نفیس حرم مطهر را که اکثرا از هدایای سلاطین و بسیار ارزشمند و گرانبها بود، غارت کردند و قریب به ۷۰۰۰ نفر از علما، فضلا و سادات و مردم را کشتند. سپس به سمت نجف رفتند که موفق به غارت نشدند و شکست خورده برگشتند.
