تیغ سیاست درهای باز اقتصادی بر گلوی عزت ملی
بصیر، در حالی که یک هفته از متن توافقی بین ایران و ۱+۵ نگذشته است؛ بسیاری از کشورهای غربی برای ورود به بازار بکر و پر جمعیت ایران دندان تیز کرده اند. زیگمار گابریل وزیر اقتصاد آلمان، نخستین چهره غربی است که پس از توافق هسته‌ای به تهران سفر کرده است. آلمان تلاش دارد که پس از بن بست ۱۲ساله‌ای که در پرونده هسته‌ای ایران وجود داشت؛ گوی سبقت را از سایر رقبای منطقه ای برباید و فرصت‌های تجاری جدیدی را به دست آورد. طی ۱۲ سال اخیر به دلیل تحریم‌ها، تجارت و سرمایه‌گذاری آلمان در کشورمان به میزان چشمگیری کاهش پیدا نموده است.
در حالی که برخی از وزرای دولت اعتدال و هیئت‌های مختلف اقتصادی به نوبت و در برنامه‌ای فشرده بی صبرانه منتظر دیدار با هیئت آلمانی بودند؛ در اولین گام، معاون صدر اعظم آلمان برای توسعه و ارتقاء روابط تجاری با ایران نکته قابل تأملی را بیان کرد و آن بهبود روابط مساعد ایران با رژیم‌صهیونیستی است. در واقع آلمان فرصت اقتصادی را به رژیم صهیونیستی گره زد. موضوعی که با دلخوری بسیاری مواجه شد. شرط نامناسب این وزیر آلمانی بر روی فرش ایرانی، علی رغم اطلاع از خطوط قرمز ایران توهین به میزبان و خدشه بر عزت ملی ایرانیان است.
چرا که معاون صدراعظم آلمان در اولین دیدارش در اظهار نظری عجیبی گفت: «اگر ایران خواهان برقراری روابط اقتصادی نزدیک‌تر با آلمان و کشورهای غربی دیگر است، باید روابطش را با رژیم‌صهیونیستی بهبود بخشد». همچنین وی خطاب به گروهی از بازرگانان آلمانی و ایرانی گفت: اگر نخواهید درباره چنین موضوعاتی صحبت کنید، نمی‌توانید در بلندمدت روابط اقتصادی خوبی با آلمان داشته باشید!
علی رغم این که آلمان خواستار احیای هر چه سریع‌تر روابط سیاسی و اقتصادی با ایران است؛ اما این نکته فراموش نشود که پیشینه آلمانها در سنگ اندازی آنها در جنگ هشت ساله و واگذاری بخش اعظمی از سلاح های شیمیایی به صدام برای به خاک و خون کشیدن جوانان این مرز و بوم نباید فراموش نشود.
از طرفی هم پیشینه تاریخی دو کشور حاکی از این است که آلمان با توجه به توانایی‌ها و ریشه تاریخی در صنعت ایران امکان حضور در عرصه های اقتصادی ایران را دارد و می‌تواند شریک خارجی – غربی برای اقتصاد ایران و کسب سود باشد؛ به شرط آنکه این ظرفیت‌ها را به رژیم نامشروع صهیونیستی گره نزد. به هر شکل، سفر گابریل صدراعظم آلمان به تهران نشانه‌ای برای افزایش سود شرکت‌هاست؛ هر چند که روابط تجاری میان آلمان و ایران فوراً افزایش نخواهد یافت و احیای روابط در آینده نزدیک بین دو کشور امکانپذیر نمی باشد.
سخن آخر، چنین نشست‌هایی و رفت و آمدهایی می‌تواند گام‌های مثبتی برای احیای روابط تجاری دو کشور باشد؛ اما نه به قیمت خدشه دار شدن اصول و مبانی. لذا جمهوری اسلامی ایران مخالف از سر‌گیری روابط اقتصادی با هیچ کشوری نمی باشد؛ اما به نظر می رسد که درمقطع فعلی احیای روابط اقتصادی ایران با سایر کشورها بدون ایجاد مقدمات لازم، بعید می باشد. چرا که با فضای شکل گرفته در پرونده هسته ای بسیاری از کشورها برای بازار ایران دندان تیز کرده اند.
اما توقع از دولت این است که جلوی این دست از سوء استفاده ها را باید بگیرد تا فتح بابی برای بقیه کشورها نشود. از طرفی هم دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی باید جواب دندان شکن و قاطعی را به هیئت آلمانی بدهد تا سایر کشورها به این عرصه ها ورود نداشته باشند.
دانا
