«یاد خدا» مضارع استمراری زندگی‌هایمان بشود
بصیرنیوز،پروردگارت را در دل خود، از روی تضرع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد کن و از غافلان مباش»! (سوره مبارکه الأعراف آیه ۲۰۵). در ادامه این یادداشت را به نقل از همشهری دو بخوانید.
از آیه فوق بر می‌آید که یاد خدا وقتی غفلت‌زدایی می‌کند که بدون تظاهر و سر وصدا باشد، وگرنه خودش نوعی سرگرمی و غفلت می‌شود. همچنین در آخر آیه از خود غفلت، نهی نکرده است بلکه از داخل‌شدن در زمره غافلان نهی فرمود، و مقصود از غافلان آن کسانی هستند که غفلت در ایشان مستقر شده است و دیگر هیچ موقع به یاد خداوند نیستند.
رهبر انقلاب در تفسیر این آیه می‌فرمایند: «یاد خدا باتضرع، پشتوانه همه خیرات و همه برکاتی است که انسان می‌تواند در این مهلت زندگی به‌دست بیاورد. این یاد خدا نباید اختصاص داشته باشد به دوران‌های شدت و محنت و زحمت و فشار؛ نه، در دوران راحتی، در دورانی که انسان دغدغه و نگرانی مادی هم ندارد، این یاد خدا را باید در دل نگه دارد.»
ولی غالب ما آدم‌ها فقط وقتی سختی‌ها و مشکلاتی به ما روی می‌آورد و مانع حرکتمان می‌شود، به یاد خدا می‌افتیم. درحالی‌که انسان باید همانگونه که حین بلا، به خدا توجه می‌کند، وقت دفع بلا و دفع گرفتاری هم به یاد خدا باشد و از آنجا که ربوبیت خداوند، دائمی است، پس سزاوار است که یاد او هم پیوسته، مستمر و دائمی باشد.
خداوند در قرآن در جاهای مختلف، این گلایه را از انسان‌ها می‌کند که چرا فقط وقتی دچار شدت می‌شوید، توجه پیدا می‌کنید؛ وقتی شدت برطرف شد، غفلت پیدا می‌کنید. در سوره مبارکه یونس ۲ مرتبه این موضوع تکرار شده است؛ یک‌بار لحن عجیبی است، لحن گلایه تند الهی از ما انسان‌هاست؛ می‌فرماید: وقتی دچار سختی است، متوجه به ما می‌شود؛ دعا می‌کند، تضرع می‌کند، توجه می‌کند، در حال خواب، در حال راه رفتن، در حال نشستن وقتی مشکل برطرف شد، جوری حرکت می‌کند که انگار از ما چیزی نخواسته و ما به او چیزی عنایت نکرده‌ایم؛ این غفلت محض است! فراموش نکنیم که یاد خدا همچون باران بهاری است که چون بر دل ببارد گل‌های بیداری، توجه، احساس مسئولیت، روشن بینی و هرگونه عمل مثبت و سازنده‌ای را می‌رویاند.
