مظلوم‌ترین سردار!

به گزارش بصیرنیوز، مردی از تبار حسین(ع) با لبیک به امام زمان خود پس از هفت سال حضور مستمر در جبهه‌های غرب و جنوب که نه تنها خود بلکه خانواده‌اش را وقف جنگ و دفاع مقدس کرده بود در روز دوم اردیبهشت سال ۶۶ طعم شیرین شهادت را چشید.

حاجی بصیر که انگار مظلومیت با زندگی او عجین شده بود، زمانی که وارد فریدونکنار می‌شد شاید برایش سخت‌تر از حضور در جبهه‌ها بود چراکه زخم زبان‌های سنگینی را باید تحمل می‌کرد و به او می‌گفتند که تو فرزندان ما را به جبهه میبری و شهید برمیگردانی درحالی که خود سالم هستی!

اوج مظلومیت حاجی بصیر در مراسم هفتم شهادت داماد او شهید مرتضی جباری است که در سخنانی خطاب به مردم فریدونکنار می‌گوید؛ من در عروسی دخترم نبودم، در روز تشییع دامادم نبودم و اگر حالا در فریدونکنار هستم به دستور فرمانده لشگر است.

حاجی بصیر که یک سال قبل از شهادت خود برادرش را از دست می‌دهد و با جنازه سوخته او رو به رو می‌شود نماز شکر به‌جا می‌آورد که امروز می‌تواند در مقابل خانواده‌های شهدا سر بلند کند که این‌ها همه مصداق مظلومیت شهید بصیر است.

مدتی خانواده خود را به اهواز می‌برد تا بتواند از زمان به خوبی استفاده و بیشتر در خدمت رزمندگان باشد و حتی از امکانات منزل خود در جبهه‌ها استفاده می‌کرد.

قبول مسئولیتش برای رضای خدا بود؛ زمانی که حکم فرماندهی تیپ را برای او می‌برند قبول نمی‌کند و می‌گوید که باید فکر کنم و فردای آن روز قبول می‌کند، به او می‌گویند که چرا دیروز قبول نکردی؟ پاسخ می‌دهد برای اینکه میخواستم ببینم اگر روزی حکم فرماندهی را از من بخواهند بگیرند آیا تغییری در من ایجاد می‌شود که وقتی دیدم برای من تفاوتی نمی‌کند این مسئولیت را پذیرفتم.

صفحات در مقابل ایثار و رشادت و بزرگی حاجی بصیر کم می‌آید که به همین مجال بسنده می‌کنیم.

مظلومیت حاجی بصیر نه تنها در زمان حیات بلکه پس از شهادت او همچنان در فریدونکنار ادامه دارد و درحالی که یک روز مانده به سالروز شهادت مالک اشتر شهدای مازندران هیچ تمثالی از این شهید والامقام در شهرستان مشاهده نمی‌شود و دستگاه‌های مختلف اقدام قابل توجهی را انجام نداده‌اند.

درحالی که مقام معظم رهبری حاجی بصیر را “شهید عزیز” و فریدونکنار را “خطه مبارک” نامیدند و زنده نگهداشتن یاد و خاطره شهدا را کمتر از شهادت نمی‌دانند اما مسئولان این شهرستان شهید بصیر را در مظلومیت عجیبی قرار داده‌اند.

نکته ای که جالب توجه است اینکه در بزرگراه شهید تندگویان تهران پلی به نام شهید بصیر نامگذاری شده و در بسیاری از شهرها از حاجی بصیر به خوبی یاد می‌شود اما در فریدونکنار نه تنها هیچ المانی از این شهید عزیز وجود ندارد بلکه فعالیت تبلیغی و رسانه‌ای هم مشاهده نمی‌شود، درحالی که اگر شهید بصیر متعلق به شهر دیگر بود از او فیلم‌ها و کتاب‌ها منتشر می‌شد.

بنده به‌عنوان نیرویی که تحت امر حاجی بصیر بودم و امروز در سنگر رسانه هستیم می‌گویم که ما بعد شهدا هیچ نکردیم و شرمنده‌ایم.

ابوالقاسم فرجی