چرا امروز در مازندران جای سوزن انداختن نبود؟
بصیر، بار دیگر یوم‌اللهی دیگر از راه رسید، 22 بهمن تبلور اندیشه‌ها و آرمان‌هایی است که قرن‌ها با این ملت قرین بوده است.
یوم‌الله 22 بهمن زادروز به ثمر نشستن خون‌هایی است که از رگ‌های ملت ایران برای ایستادگی انقلاب، پایمردی و عدالت‌خواهی رقم خوردو حضور پرشوری که به قول معروف جای سوزن انداختن در مسیرهای راهپیمایی نبود.
این حضور بعد از 36 سال و آغاز سیوهفتمین طلیعه بهار انقلاب پیام دارد، پیام برای آنهایی که سال 88، شعار نه غزه، نه لبنان سر داده بودند، همان آنهایی که آمدن ملت ایران در راهپیماییهای مختلف به چیزهای بیارزشی چون یارانه و کمکهای مالی و … قلمداد میکردند.
22 بهمن، روز آرمان‌خواهی و کوبیدن مشت بر دهان کسانی است که باانگیزه و بی‌انگیزه بهدنبال ایجاد رخنه در نظام و ملت هستند، مردم برای آمدن نیاز به بهانه ندارند، آنها همیشه بهانه‌ها را خنثی می‌کنند، آمدن آنها پیام دارد، انقلاب ما انقلاب فرهنگی، دینی و سیاسی بود که هر چند باید اقتصاد هم پویا شود اما اقتصاد مقصد حرکت ملت ایران نبود.
ملت ایران برای آب و نان قیام نکرد، مسئولان باید بدانند که آنچه مردم را با هزاران مشکل و مسائل پیچیده دنیای امروز با هم به خیابان می‌رساند، گوش سپردن به سخنان رهبر انقلاب است و علویان مازندران راه پرافتخار خود را با ولایت مطلقه فقیه، از همان قرون اولیه به ثبت رسانده بودند و امروز آن را استمرار می‌دهند.
مشکلات همیشه بوده و هست اما مسئولان باید بهگوش و بههوش به پیام ملت در راهپیمایی توجه کنند.
امروز شمالی‌های خسته از کار و تلاش جلگه به جلگه، دشت به دشت و آسمان به آسمان این سرزمین، نام مبارک شهیدان انقلاب و هشت سال حضور یافتند و گفتند منوتو، مایی می‌شویم، هرچند که شاید من و توی که امروز ما شدیم یکی مدیر، مسئول، استاد، خیاط، بقال، نقاش و … اما همه به یک چیز می‌اندیشیم و آن ایرانی سربلند و آزاد است.
بلاغ
