امام حسین(ع) چطور از «ترور شخصیتی» خود جلوگیری کردند؟

بصیر ،مرحوم آیت‌الله مجتبی تهرانی در یکی از منابر خود به روشنگری حضرت حسین(ع) درباره اتهاماتی که متوجه ایشان خواهند کرد، پرداخت و توضیحاتی درباره برنامه دشمن برای ترور شخصیتی ایشان ارائه کرد. بخشی از این سخنان را در ادامه می خوانید:

امام حسین(علیه‏ السلام) می‏دانست که بعد از این، ایشان را متهم خواهند کرد که او خارجی است؛ آن‏چنان که او را متهم کردند. حضرت با این خطابه‏‌ها می‏‌خواستند تا جایی که می‏‌شود از «ترور شخصیّتی» خودشان جلوگیری کنند. گاهی «ترور شخصی» مطرح است، گاهی هم بحث «ترور شخصیّتی» است.

این که در روایات داریم «اتَّقِ مَواضِعَ التُّهَمِ» امام حسین(علیه‏ السلام) دقیقاً به آن عمل کرد. لذا حضرت وقتی که اوضاع را می‏‌بینید، از همان مدینه تا کربلا و روز عاشورا، مُدام خودش را معرفی می‌‏کند؛ برای اینکه تا اندازه‌‏ای که می‌‏شود، جلوی این تهمت را بگیرد.

کارها و اقدامات حضرت ابعاد مختلفی داشته است. ضرر آبرویی، ضرر مالی و ضرر جانی، هیچ‏کدام باعث نمی‏شود که حضرت دست از کار بردارد. اصلاً شیوه مقابله خطّ شیطانی با مسیر رحمانی همین است. آنهایی که در مسیر شیطان عمل می‏‌کنند و می‌‏خواهند با مسیر رحمانی مقابله کنند و اهل حق را از میدان به در کنند، حربه‏ شان معمولاً یا تهدید مالی است، یا تهدید آبرویی و ترور شخصیّتی و یا ترور شخصی؛

امّا وقتی امور مهمّه پیش آید، دیگر هیچ‏کدام از این تهدیدات مهم نیست. شخصیّت من، فدای شخصیّت دین! مال، جان و آبرو، همه و همه فدای دین خدا! هیچ‏‌یک از این مسائل مانع حرکت حضرت نشد. اگر حضرت نهی از منکر نکرده نبود، معلوم نبود که من و تو مسلمان بودیم یا نه! این‏جا نشسته‏‌ایم و افتخار می‏‌کنیم که الحمدلله از نظر دینی در صراط مستقیم هستیم، امّا توجه نداریم که این معارف را چه کسانی و چگونه به ما رسانده‌‏اند.

آیا اگر قیام امام حسین(علیه‏ السلام) نبود، باز هم ما در مسیر صحیح بودیم؟ اگر بگویم یقین دارم که نبودیم، گزاف نگفته‏ ام. اگر قیام حضرت نبود، ما هم مثل سایر حیوانات در این کشت‏زار طبیعت سرگرم بودیم.

سلوک عاشورایی/ منزل دوم/ امر به معروف و نهی از منکر
جلسه ۱۹۴۸؛ دوشنبه، پنجم فروردین ۱۳۸۱، دهم محرم ۱۴۲۳٫

بسیج