از بار ترافیکی ورود مسافر به فریدونکنار تا برندی که مهجور ماند
بصیر، برای پیشرفت یک شهر از لحاظ اقتصادی به چه ظرفیت‌هایی احتیاج است؟ نخستین سوالی که ذهن هر کسی را که به دنبال پیشرفت منطقه‌ای است و یا دلیل عقب‌ماندگی را دنبال می‌کند مشغول می شود.
ظرفیت کشاورزی، قرارگیری در راه‌های مواصلاتی، جاذبه گردشگری، بندر و از همه مهم‌تر وجود ساحل به هر کدام از موارد مورد اشاره که می‌اندیشیم، وجود آنرا در شهرستان فریدونکنار به طور واضح درک می کنیم.
بدون شک گردشگری بخش اصلی از اقتصاد جهانی است، پیش‌بینی می‌شود گردشگری در دهه‌های آینده به پردرآمدترین صنعت دنیا تبدیل شود، به گونه‌‌ای که سازمان جهانی توریسم پیش‌بینی کرده است تا سال2020 میلادی جمعیت گردشگران جهان به یک میلیارد و درآمد حاصل از آن به6/1 میلیارد دلار برسد.
در حال حاضر 210 میلیون نفر معادل 3.8 درصد از شاغلان کشورهای جهان، در صنایع مربوط به گردشگری فعالیت می‌کنند و به طور متوسط 4 تا 5 درصد از بودجه خود را از طریق منابع درآمدی حاصله از گردشگری به دست می‌آورند.
گردشگری در نواحی ساحلی، دارای جایگاهی است که در زیر چهار قسمت موازی با ساحل قرار دارد:
منطقه آب‌های ساحلی، ساحل، پهنه کرانه‌ای و پس کرانه
لازم به تاکید نیست فریدونکنار از نظر جغرافیایی هر چهار قسمت نام برده شده را دارا است اما برای استفاده از این پتانسیل نیاز به زیر ساخت‌هایی است که تقریبا هیچ کدام از آنها در شهرستان فریدونکنار وجود ندارد، هتل، مراکز تفریحی ،اسکله، راه‌های ارتباطی استاندارد تنها بخشی از نیازهای اساسی این شهر است که برای تبدیل فریدونکنار به منطقه نمونه گردشگری در شمال کشور به آن نیاز است، البته تنها هتل شهرستان نیز تا حدودی با نگاه قهوه‌خانه‌ای نتوانسته است انتظارات را برآروده کند.
در بخش کشاورزی، برنج فریدونکنار بی‌شک بهترین نوع از انواع برنج‌های تولیدی در سطح کشور و به نوعی برند ایران محسوب می‌شود، این موضوع حداقل در برند جایی برای شک باقی نمی‌گذارد و گواه این ادعای ما استفاده از نام فریدونکنار در تبلیغ برنج‌های دانه بلندی است که در چند سال اخیر زیاد از آن شنیده‌ایم.
برندی که مهجور ماند
برنج تنها محصول این خطه نیست و حتی تنها محصولی نیست که از یک زمین کشاورزی به دست می‌آید اما تنها عایدی از این ظرفیت عظیم اقتصادی پولی است که به صورت مستقیم به دست کارگر می‌رسد که آن هم هر ساله در سایه واردات برنج قرار می‌گیرد.
کمبود یا به‌طور صحیح‌تر نبود تعاونی‌های کشاورزی، عدم حمایت و نبود بیمه کارگری و بازنشستگی کشاورزان، عدم شناسایی صحیح مشکلات کشاورزان، کوچ روستاییان به شهرها، تغییر کاربری زمین‌های کشاورزی و غیره تنها مشتی از خروارها مشکلات کشاورزان این خطه است.
مشکل اصلی در بخش کشاورزی نبود سرمایه و نقدینگی در این صنعت است، به علت بالا بودن درصد سودهای بانکی این راهکار دیگر پاسخگوی تولیدکنندگان کشاورزی نیست، تنها راه برون‌رفت از وضعیت اقتصادی کنونی، حمایت و نگاه درست به تولیدات کشاورزی است.
ماهی خزر و بی توجهی به این ظرفیت بزرگ
دریای خزر نعمتی خدادای است که خوشبختانه قسمتی از آن نصیب مردم این شهرستان شده است، فروش مستقیم ماهی تنها راهکاری است که مردمان این خطه برای کسب روزی به دنبال آن هستند، کارخانه‌های تولید کنسرو و فیله ماهی و دیگر محصولاتی که از این جانور آبزی می‌توان به‌دست آورد، بی‌شک می‌تواند هم از فصلی بودن درآمدهای حاصل از ماهیگیری جلوگیری کند و همچنین چندین خانوار را به پای این سفره پرنعمت بکشاند. البته ماهگیری و تولید ماهی در شهرستان فریدونکنار تنها به محدوده دریای خزر ختم نمی شود. این منطقه این ظرفیت را دارد تا هم به وسیله ماهیگیری از دریا و هم به دلیل وجود استخرهای پرورش ماهی که در آب‌بندان‌های این شهرستان تاسیس می‌شوند( این به‌خاطر خاص بودن فریدونکنار از نظر جغرافیایی و بالا بودن سطح آب در این شهر است) بتواند قطب فروش محصولات وابسته به ماهی در کشور شود.
شهرستان فریدونکنار به علت قرارگیری در مسیر ارتباطی زائران امام هشتم که از سمت غرب قرار دارد و همچنین مسیر ساحلی غرب تا شرق دریای خزر به عنوان یک مسیر پررفت و آمد از لحاظ عبوری محسوب می شود.
اما هر قدر که به این موضوع و ظرفیت اقتصادی مربوط به آن می‌نگریم بیشتر به عقب‌ماندگی و یا به طور صحیح‌تر محرومیت این خطه پی می‌بریم.
گواه این ادعا عدم تکمیل کمربندی شهر، عدم تکمیل پل روگذر در ابتدای شهر از ورودی آمل، رها شدن پل روگذر در کمربندی به سمت بابلسر (در مسیر خط سوته) و غیره است.
بار ترافیکی و افزایش زباله تنها ره‌آورد ورود مسافران به شهر
شهری که باید حداقل در آمدی چند میلیاردی از مسافران رهگذری داشته باشد از این اتفاق تنها بار ترافیکی و ازدحام شهر برایش می‌ماند.
بندر فریدونکنار در برابر سایر بنادر منطقه‌ای تنها سهم اندکی از مبادلات را به انجام می رساند، جدای از تازه تاسیس بودن آن دلایل متعددی را می‌توان برای آن برشمرد.
عدم وجود زیرساخت‌های مناسب، عدم دسترسی به رفت‌و‌آمد ریلی به عنوان بستری مطمئن و ارزان، ناکافی بودن راه‌های ماشین‌رو (آزادراه ،بزرگ‌راه و…)، نبود امکانات رفاهی و تجاری مناسب تنها بخشی از موانع توسعه بندر به عنوان یک بندر شاخص در شمال است.
مشکلات و موانع اقتصادی بالا به عنوان مشکلات اساسی تنها بخش اندکی از مشکلات این شهرستان است، به‌طور مثال عدم توجه به صنایع دستی به عنوان عنصر ناشناخته مازندران در این شهرستان نیز کاملا مشهود است، تولیدات بومی خوراکی نیز در کنار صنایع‌دستی یک محصول کاملا مهجور از نظر اقتصادی محسوب می‌شود.
شاید بهتر است که یادآور شوم پیشرفت این شهر به دلیل نزدیکی شهرهای این منطقه به هم و همچنین روابط خانوادگی نسبتا زیاد بین این شهرها، به طور حتم تاثیر بسیار زیادی بر اقتصاد این شهرها دارد.
امید است تا با توجه مسئولان به این منطقه و تلاش بیش از پیش و همچنین پایان نگاه‌های متعصبانه و سیاسی به این شهر در آینده ای نزدیک شاهد پیشگامی این شهر در عرصه اقتصادی باشیم.
مردم شهرستان فریدونکنار بارها و در طی مراحل حساس تاریخی ثابت کرده اند که استحقاق داشتن بهترین‌ها هستند.
با تشکر از: مهندس مهدی آباد
