بی توجهی دولت به سیاست های ابلاغی رهبری در مورد اقتصاد مقاومتی/ عقد قرار داد با شرکت های آمریکایی بجای قرارگاه خاتم النبیاء

بصیر، تأمین شرایط و فعال‌سازی کلیه امکانات و منابع مالی و سرمایه‌های انسانی و علمی کشور به منظور توسعه کارآفرینی و به حداکثر رساندن مشارکت آحاد جامعه در فعالیت‌های اقتصادی با تسهیل و تشویق همکاری‌های جمعی و تأکید بر ارتقاء درآمد و نقش طبقات کم‌درآمد و متوسط؛ یکی از سیاست های کلی اجرای اقتصاد مقاومتی بود که رهبر معظم انقلاب برای اجرا، آن را به رؤسای قوای سه گانه و رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام ابلاغ کردند.

هدف از تبیین این سیاست به نهادهای اجرایی اقتصاد مقاومتی از جانب رهبر معظم انقلاب نشان از این دارد که مسئولان کشور باید از توانمندی، ظرفیت نیروهای داخلی و امکانات موجود در داخل کشور در امر تولید و اجرای فعالیت های اقتصادی و عمرانی بجای توان و نیروی خارجی استفاده کنند.

اما بعد از گذشت حدود سه ماه از ابلاغ این موضوع به واحد های ذی ربط برای اجرا امروز شاهد عدم توجه دولت به سیاست های ابلاغی از جانب رهبر انقلاب هستیم. دولت بجای بهره گیری از توان و ظرفبت داخلی در حال مذاکره و رایزنی با کشور های خارجی نظیر آمریکا، انگلیس، چین و … می باشد.

عدم توجه دولت روحانی به این موضوع تا جایی پیشرفت که رسانه آمریکایی، صدای آمریکا (VOA) در گزارشی با عنوان  «گرایش دولت روحانی به شرکت‌های خارجی منافع سپاه را به خطر انداخته است» نوشت که با اجرای برجام، گرایش دولت حسن روحانی برای جذب شرکت‌های خارجی، منافع شرکت‌های متعلق به سپاه پاسداران، از جمله شرکت خاتم الانبیاء بزرگترین شرکت ساختمانی کشور را، به مخاطره انداخته است.

این رسانه آمریکایی در ادامه گزارش خود نوشته است که با اجرای برجام، دولت روحانی در نظر دارد که با انجام پروژه‌های زیربنایی به اقتصاد شکننده ایران جان تازه‌ای ببخشد، ولی به نظر می‌رسد شرکت خاتم الانبیاء، که به گفته مدیرعامل اش بیش از یک میلیون نفر را در استخدام دارد، در فهرست پیمانکاران دولت قرار ندارد.

دولت روحانی برای انجام پروژه‌های زیربنایی کشور، به جای استفاده از شرکت خاتم الانبیاء، به شرکت‌های خارجی روی آورده است. وی با توجه به صدمات مالی ناشی از سال‌ها تحریم و قیمت پائین نفت، و به دنبال آن، کسری بودجه کشور، تلاش می‌کند تا از طریق بستن قرارداد با شرکت‌های خارجی از حمایت مالی آنها برخوردار شود.

در ماه جاری میلادی، ایران و شرکت ساختمانی دوو (Daewoo) پیش نویس توافقی را به امضا رساندند که به موجب آن این شرکت بخشی از هزینه بزرگراه تهران-شمال را به مبلغ یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار تأمین و احداث خواهد کرد.

رسانه انگلیسی «رویترز» نیز در گزارشی مشابه به این گزارش فوق عنوان کرده است که به ایران در مراحل نهایی گفت‌وگو با دو شرکت چینی است، تا پروژه خط راه آهن تهران-مشهد را با هزینه سه میلیارد دلار، و پروژه ساخت کشتی‌های باری و نفتکش را با هزینه ۱۲ میلیارد دلار هزینه به اجرا بگذارد.

به گفته تاجری که مستقیماً با مقامات بلندپایه ایران در تماس است، شرکت خاتم الانبیاء طی چهار ماه گذشته در بیش از ۱۰ مناقصه پروژه های بزرگ شرکت کرده، ولی دولت در هیچ موردی با این شرکت به توافق نرسیده است.

اینگونه نحوه برخورد دولت روحانی در تضاد با سیاست هایی است که رهبر معظم انقلاب برای اجرای اقتصاد مقاومتی به نهاد های دولتی ابلاغ کرده اند. رهبر معظم انقلاب در متن ابلاغیه سیاست های اجرای اقتصاد مقاومتی و در اغلب سخنرانی هایشان در خصوص اجرای اقتصاد مقاومتی بر موضوع استفاده از توانمندی و ظرفیت نیروهای داخلی و امکانات موجود در داخل کشور تاکید ویژه ای دارند.

با عقد قرارداد ایران با کشورهای خارجی برای انجام پروژه های عمرانی کشور خطرات متعددی کشور را تهدید میکند. اولین تهدید برای کشور افزایش آمار بی کاری می باشد. لذا با توجه به آمار نیروی انسانی مجرب و کارآزموده در داخل که تعداد کثیری از جامعه نیروی انسانی کشور را در برمی‌گیرد با  افزایش آمار رشد بی کاری در کشور مواجه می شویم.

این امر دولت بر خلاف وعده هایی است که رئیس جمهور کشور در سفرهای استانی خود به مردم داده است. همچنین سخنگوی دولت در یکی از سخنرانی های خود این وعده را به مردم داده بود  وگفته بود که درآینده نرخ بیکاری را در کشور کاهش میدهیم و بیش از هزاران شغل را برای مردم و صنعتگران ایجاد می کنیم. وی همچنین در بخش دیگری گفته بود که باتوجه به تحلیلی که از بازار کار و حضور نیروی کار تحصیلکرده در این بازار داریم به عنوان یک موضوع بسیار جدی در برنامه ششم روی آنها متمرکز و در این خصوص برای900 هزار فرصت شغلی که عمدتا به افراد فارغ التحصیل معطوف می شود متمرکز شدیم تا نرخ بیکاری را تا پایان برنامه به هفت درصد کاهش دهیم.

حال سوال ما از دولتمردان و سیاست مدارانی که در راس نهاد های اجرایی کشور قرار دارند این است که آیا با اینگونه اقداماتی که دولت در حال حاضر انجام می دهد و بجای استفاده از توان و ظرفیت داخلی دست کمک به سوی کشورهای خارجی دراز کرده است بدون آنکه توجهی به نیروی انسانی توانمند و مجرب و تحصیل کرده در داخل باشد؟

آیا با این اقدام دولت که گفته میشود تنها یک دلیل بیشتر ندارد و آن هم حمایت مالی این دولت ها از ایران؛ میتوان امیدوار بود که آمریکا حمایت هایی در زمینه مالی از ایران داشته باشد؟ بر خلاف اینکه هر روزه آمریکا در تلاش است یک قانون ضد ایرانی را در پارلمانش به تصویب برساند؟

دانا