تداوم عاقبت تفنن/مردی که ۲۱سال نکبت را تحمل می کند!

به گزارش بصیر به نقل از خبرنگار بلاغ از فریدونکنار، بلای خانمان سوزی که بسیاری از مردم و پزشکان آن را بیماری نامیده اند، بیماری که فرد مبتلا را به راحتی غرق در خود می کند و زمانی فرد متوجه ابتلای خود می شود که دیگر کار از کار گذشته است، نگاه ها نسبت به این بیماران در جامعه نسبت به دیگران متفاوت خواهد بود و فرد از جامعه فاصله می گیرد و به نوعی منزوی می شود.

اعتیاد، دامی است که متاسفانه گریبان گیر تعداد زیادی از هموطنان‌مان شده و رسوخ آن در بین جوانان و به ویژه نوجوانان روز به روز در حال افزایش است.

مصرف روز افزون مواد مخدر همراه و همگام با رشد قارچ گونه قلیان سراها به نوعی در تکامل با یکدیگر گامی بلند برای سوق جوانان سرزمین ایران اسلامی به انحطاط است.

در روز جهانی مبارزه با مواد مخدر به یکی از کمپ های ترک اعتیاد شهرستان فریدونکنار رفته ایم.

به گفته سید شعبان حسینی پرستار این بخش روزهای پایانی هفته روزهای بسیار شلوغی است و تعداد مراجعه کننده به این مجموعه نسبت به روزهای دیگر به دلیل شارژ دارو برای هفته آینده بیشتر است.

حسینی از چرایی به دام افتادن این جوانان می گوید و دوستان ناباب را مهم‌ترین علت استفاده جوانان از این بلای خانمان سوز می داند.

وی می گوید: اگر یک جوان در انتخاب دوست خود نهایت دقت را به خرج دهد شاید بیش از نیمی از راه را برای جلوگیری از منحرف شدن رفته است، گاهی اوقات یک فرد توان نه گفتن را نیز ندارد و خود را به راحتی در اختیار امیال هوس‎رانان و دوستان کذایی قرار می دهد و این خود شروع یک بدبختی است.

حسینی ادامه می دهد: در برخورد با بسیاری از این افراد زمانی که از آنها می پرسیم چگونه معتاد شدید، پاسخ می دهند: (در ابتدا فقط ماهی یکبار به صورت تفننی به سراغ مصرف مواد می رفتیم اما پس از مدتی وسوسه یک پک دیگر ما را به سوی مصرف دوباره آن این بار برای مدت کوتاه‎تری مثلاً یک هفته می انداخت و در نهایت به جایی رسیدیم که اگر مواد را مصرف نمی کردیم، به شدت افسرده و پرخاشگر می شدیم.)

پرستار مرکز ترک اعتیاد در ادامه می گوید: وابستگی بیش از حد به مواد مخدر کار را به جایی می رساند که بسیاری از افراد موفق به ترک مصرف مواد مخدر نمی شوند و حتی اگر هم ترک کنند موقتی خواهد بود و دوباره به سوی آن گرایش می یابند.

حسینی خاطرنشان کرد: به دلیل اینکه در این مرکز با تعداد زیادی از افراد به ظاهر بیمار روبرو هستیم، به جوانان توصیه می کنم که حتی نشستن در محافلی که در حال مصرف مواد مخدر هستند بی ارزش است و خود را گرفتار این بلا نکنند، بلایی که بسیاری از خانه ها را ویران و خانواده ها را به مرز نابودی و انحطاط کشاند.

* دیابت بهانه مصرف مواد مخدر

در ادامه با بیماری که خود را ۴۲ ساله معرفی کرد به گفتگو نشستیم، وی که پس از ترک تحصیل در مقطع راهنمایی به شغل کاشی کاری روی آورد در سن ۲۱ سالگی مبتلا به مصرف مواد مخدر شد.

وی نیز دوستان ناباب را مهم‌ترین عامل، معتاد شدنش می داند و می گوید: در یک دوره ۸ ساله و در سال ۷۲ به تریاک معتاد شدم اما به هر ترتیب بود، توانستم از این بلا خود را خارج کرده و پاک شوم.

بعد از چند سال به بیماری دیابت مبتلا شدم، یک روز در هنگام کار بر روی یک ساختمان تعدادی از دوستان برای بهبود این بیماری که در بنده ظاهر شد، مصرف دوباره تریاک را پیشنهاد کرد که پس از چند بار امتنای بنده بالاخره متقاعد شدم تا در یک فرصت مناسب این خواسته شیطانی آنها را برآورده کنم.

پس از چند بار مصرف تریاک و مراجعه به پزشک و انجام آزمایش های گوناگون به این نتیجه رسیدم که تریاک بیماری ام را درمان کرده اما نمی دانستم این درمان موقتی است و آغاز بدبختی دوباره بنده است.

دیگر کار به جایی رسید هر بار که برای ترک اعتیاد خود تلاش می کردم، بیماری دیابتم نیز تشدید می یافت و با مصرف دوباره تریاک این بیماری تنظیم می شد.

این فرد بیمار که نخواست نامش فاش شود، افزود: متاسفانه تنها با این درد زندگی نمی کنم، خانواده و فامیل از من فاصله گرفته اند و هیچ جایگاه و ارزشی در نزد آنها ندارم، رفت و آمد ها به شدت کاهش پیدا کرده و در حال تبدیل شدن به فردی منزوی هستم.

وی ادامه داد: برای اینکه به اطرافیان بفهمانم من هم توان ترک اعتیاد را دارم، بیش از سه بار اقدام به ترک مواد می کنم اما به دلیل بیماری ام دوباره به سمت مصرف آن پیش می روم و ناکام می مانم.

این بیمار افزود: اگر خداوند یکبار دیگر من را جوان کند و در سن ۲۱ سالگی قرار دهد، هرگز تن به خواسته دوستان ناباب نمی دهم و خود را در آن موقعیت قرار نخواهم داد، در همین جا از فرصت استفاده می کنم و از همه کسانی که این متن را می خوانند، به ویژه جوانان می خواهم هرگز به دنبال این کار خانمان سوز نروند که بدبختی دنیا و آخرت در آن است و در نهایت مرگ در زباله دانی چه در خانه و چه در تاریخ به سراغ شان خواهد آمد و پایانی جز نفرت از زندگی نکبت بار نخواهند داشت.