آسیب ها، آفت ها و آداب عزاداری/ قسمت سوم

در قسمت دوم به اینجا رسیده بودیم که تجمعی بالاتر از هیئت در اسلام بعد از مسجد نداریم، احزاب برای برگزاری یک میتینگ میلیون ها تومان هزینه می کنند و استقبال هم نمی شود، امروز انسانها برای ارتباط با یک رجال، یک مشهور، یک صاحب قدرت و صاحب جمال حتی به دنبال مراجع تقلید هستند، اما انسان زمانیکه وارد هیئت می شود احساس می کند که به خدا و اهل بیت نزدیکتر شده، اگر ضرورت ارتباط با هیئت برای همه مشخص شود نیاز به تبلیغات نیست، مردم ضرورت آب و غذا خوردن را می دانند، هیئت نیز یک ارتباط و نیاز است، ارتباط با خداوند یعنی منبع فتوحات، ارتباط با اهل بیت یعنی واسطه فتوحات، قرآن و عترت مثل آب و اکسیژن هستند.

اکنون شما را به ادامه این بحث دعوت می کنم:

هیئت تنها یک دل آماده می خواهد

شهدا فارغ التحصیلان هیئت بودند و در این مکتب تربیت شده اند، هیئت یک مدرسه و کانون تربیتی است، هیئت یک درمانگاه است، پرچک و بیرق هیئت شفابخش هستند و مردم به آن با اعتقاد و ایمان وارد می شوند، هیئت جمعی است که تنها یک دل آماده در یک زمان و مکان مشخص می خواهد و نیاز به وسایل و جمعیت زیاد ندارد، بلکه تنها باید با یک دل شکسته ارتباطش وصل شود، هیئت امکانات نمی خواهدف حتی در داخل یک ماشین و با یک دل شکسته ارتباط می توانیم برقرار کنیم، هرکجا که ما خالص تر عمل کنیم هیئت مان موفق تر می شود، باید سعی کنیم برخوردها در هیئت کریمانه، خالصانه، خاضعانه و برادرانه باشد، و این برنامه ها استمرار یابد، حتی یک روضه ۵ دقیقه ای نیز برکت دارد.

بخشی از مردم به خاطر خرافات از دین فرار می کنند

خانواده ها را نیز باید درگیر هیئت کرد، همانطوریکه هنوز در دریاها چاهای کشف نشده نفتی بسیاری وجود دارد و در روی کره زمین نیز انرژی هسته ای به خوبی کشف نگردیده، در وجود انسانها نیز بسیاری از ارزش های کشف نشده وجود دارد، باید به دنبال راه های نرفته باشیم و مبنای رفتارمان قرآن و اهل بیت باشد، عزاداری یعنی دفاع از مظلوم و فریاد بر ظالم، در قرآن آمده است( ای پیغمبر یکی از مسئولیت های تو این است که تاریخ ابراهیم و مریم را زنده نگه دار) ابراهیم اسماعیلش را روی زمین خواباند ولی نکشت اما امام حسین(ع) علی اکبر خودش را داد و این یعنی سختی امام حسین بیشتر از حضرت ابراهیم است، اگر ایثار ابراهیم نباید فراموش شود پس ایثار امام حسین نیز نباید فراموش گردد، اگر از حضرت مریم تجلیل می کنیم از حضرت زینب نیز باید تجلیل به عمل آید، در تجلیل نیز حق نداریم شخص دیگری را کوچک کنیم، باید دست از خرافات برداریم، بخشی از مردم به خاطر خرافات از دین فرار می کنند، هرآن چیزی که در اسلام نیست و در دین ما قرار ندارد و اهل بین هم نگفتند یعنی خرافات است، قرآن می گوید هم بگریانید و هم بخندانید، یعنی عزا و تولد بگیرید، متاسفانه هیئت ها فقط به عزاداری چسبیده اند، در ولادت ها هم نسبت به اهل بیت قصور می کنیم، تنها برای چند امام تولد می گیریم، اگر ما حلال نخندانیم آنها حرام می خندانند، خنداندن نیز باید کریمانه باشد.

مداح باید شعر مکتبی بگوید نه شعر آبکی

باید هیئت ها خوراک فرهنگی دهند و اهل بیت را بشناسند، حسین سر به نی داد اما نزد ناکس سر خم نکرد، زیر سم اسب رفت زیر بار زور نرفت، در هیئت باید مکتبمان را معرفی کنیم، احکاممان را یاد دهیم، سخنرانان باید خواب کمتر نقل کنند، لزومی هم به خواندن زیاد متن های عربی نیست، عوام عربی نمی فهمند، چرا وقت آنها را می گیریم، فارسی بگوئید، روان حرف بزنید چرا که قرآن می فرماید روان حرف بزنید. خطبه ها نیز باید بالای منبر کوتاه باشد، ما معنی آمین و ضالمین را نمی دانیم، دین باید با خنده تزریق شود، آرزوی متفکر شهید بهشتی این بود که قرآن را با خنده و شادی تزریق کنیم، مداح باید شعر مکتبی بگوید نه شعر آبکی، هدفمان باید خدایی باشد، نه آنکه فلانی را بیاوریم تا جمعیت مان زیاد شود، عزاداری را مختصر و کوتاه به انجام برسانیم، قرآن می فرماید مراعات افراد ضعیف را بکنید، شب قدر قرآن را سر می گیریم و مردم را آزار می دهیم، گاهی اوقات جای عزاداری ظلم می کنیم و متوجه نیستیم، امام حسین فرمود قیام من برای امر به معروف و نهی از منکر است، وظیفه ندارید کسی را از جایش برای دیگران بلند کنید، این دزدی علنی است، شرک و کفر مانند راه رفتن مورچه سیاه درشت تاریک بر روی سنگ محکم است، گاهی اوقات مشرک می شویم و خود نمی فهمیم، به زارتگاه می رویم و درب طلا را می بوسیم و درب چوبی را نمی بوسیم، این عین شرک است.