آری به جمهوری اسلامی؛ پایان دوره استعمار و آغاز دوره استقلال
بصیر، ۱۲ فروردین روز عید مذهبی و ملی است و اگر ۲۲ بهمن روز پیروزی بزرگ ملت سرافراز ایران علیه رژیم ستم‌شاهی است، ۱۲ فروردین روز بیعت ملت ایران با اسلام، مکتب اهل بیت(ع) و رهبری الهی در چارچوب نظام سیاسی اسلام و تاسیس جمهوری اسلامی است.
۲۲ بهمن روز سقوط طاغوت و نقطه آغاز شکل‌دهی نظام جمهوری اسلامی بود ولی تثبیت جمهوری اسلامی در روز ۱۲ فروردین با رای ملت صورت گرفت و در حقیقت روز ۱۲ فروردین نقطه آغاز تاسیس نظام جمهوری اسلامی بر پایه مردم‌سالاری بود.
نکته مهم ۱۲ فروردین این است که این روز، روز پیوند مشروعیت و مقبولیت بر پایه رای ملت و موازین فقهی بود و در واقع این روز نقطه آغاز شکل‌دهی ساختار جمهوری اسلامی ایران است.
مشروعیت و مقبولیتی که پس از قرن‌ها در کالبد روح جامعه ایران دمیده شد و هدایت بزرگ‌مردی چون امام‌خمینی(ره) را پشتوانه خود داشت.
روزگاری که به نقطه عطفی در تحول نگرش سیاست‌های کارگزاران حکومتی ایران در روابط داخلی و خارجی تبدیل شد.
اما آنچه که در این روز بیش از سایر نکات رخ‌نمایی می‌کند پایان دوران استعمار و آغاز عصر استقلال است، در این دوران، الزامات و مفاهیم نوین از سوی ایران دیده شد و حقوق متقابل کشورها و منافع مورد منازعه همراه با تبعات حقوقی آن مطرح شد.
در چنین شرایطی بود که دیگر امکان حل و فصل یک‌طرفه مسائل دیپلماتیک بر مبنای موازین خاص ملت‌ها از بین رفته بود و عملکرد دولت‌ها در برابر یکدیگر مستلزم توافق طرفین می‌بود.
۱۲ فروردین سرآغاز نقطه‌ای در کشور بود که دیگر ملت به حقوق خود آشنا شدند و نوعی بیداری در داخل به وجود آورد، بیداری که بعدها با تاکید به نظریه«ام‌القرایی» به خارج از مرزهای ما نیز کشیده شد، بیداری که بسیاری از کشورها را متوجه ریشه‌های خود کرد و جهان از محدودیت به سوی کثرت حرکت کرد.
روزی که دوران عزت و استقلال را برای ایرانی اسلامی به همراه آورد شعار «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» به تمامیت رسید و خط بطلانی بر اندیشه اندک کسانی که در پی بازگرداندن توسل به شرق و غرب بودن و با درخشش این روز ندای «نه شرقی، نه غربی» بر بام آسمان کشور تلالو یافت.
اگر به نگاه‌ها و نظریات امام خمینی(ره) توجه کنیم، می‌بینیم که اندیشه‌ای تازه در ملت و نخبگان ایران رواج یافت، اندیشه‌های که بیشتر صبغه‌ای مذهبی داشت و افق‌هایی بر اساس عزت ملی، استقلال، حقوق انسانی و منافع ملی سرلوحه کار قرار گرفت.
اما به نظر نگارنده یکی از مهم‌ترین مفهومی که می‌توان از این روز دریافت، مفهموم«استقلال» است، علی‌رغم فشارهای زیاد بین‌المللی و بحران‌های فراگیر داخلی، استقلال به معنای انزوای ایران نبود، بلکه سرآغاز عزت حریم پایمال شده کشور بوده است، استقلالی که در معنایی گسترده‌تر موجب پاره‌شدن تمامی بندها و نقاط سلطه شد و هر کشوری که با سوء استفاده از ضعف‌های داخلی و فساد حاکمان گذشته، منافع نامشروعی برای خود داشتند، باید جایگزین دیگری را انتخاب می‌کردند و به همین دلیل با آسیب‌های جدی‌تری رو‌به‌رو شدند.
در این شرایط بود که علی‌رغم تبلیغات وسیع و جوسازی‌های رسانه‌ای غربی‌ها، تلاش‌های راهبردی به سوی تنش‌زدایی و تحرک‌های جدی در برابر کانون‌های تنش‌زا در دستور کار استقلال‌طلبان کشور بر مبنای اسلامیت به رهبری امام‌راحل(ره) شکل گرفت و بر این مبنا ۱۲ فروردین را روز استقلال و آزادی جمهوری اسلامی ایران می‌دانیم، روزی که استقلال کشور «با همدلی و همزبانی ۹۸ درصدی ملت و دولت» به نتیجه نهایی رسید و امروز در دستان مقام معظم رهبری با اقتدار و صلابت قرار دارد.
