حرمت طبیعت را حفظ کنیم

بصیر،یکی از صفت های به کار برده شده برای «طبیعت» روح بخش بودن آن است. به واقع این صفت زیبنده ی طبیعت است. زمانی که در طبیعت قرار می گیریم و اکسیژن خالص را تنفس می کنیم، تازه شدن روح را احساس می کنیم. طبیعت سبز، نارنجی، زرد و سفید هر یک چشم انداز خاص خود را دارا هستند و حس های گوناگون را به انسان منتقل می کنند.

محیط زیست به منزله ی یکی از ارکان اصلی زیست انسان ها بر روی کره ی زمین به شمار می رود تا جایی که خدشه بر هر یک از اندام های محیط زیست، تاثیر مستقیم بر زندگی انسان ها می گذارد. از همین رو در همه ی جای جهان، تلاش سیاستمداران و فعالان این عرصه، بر حفظ و پاسداشت زمین و طبیعت استوار شده است.

ایرانیان نیز از دیرباز ید طولایی در پاسداشت طبیعت داشتند. سیزدهم فروردین ماه هر سال به نام روز «طبیعت» نامگذاری شده است. مردم روز طبیعت را در دشت ها، باغ ها و بوستان ها سپری می کنند تا نوروز خود را در کنار زیبایی های بهار به اتمام برسانند.

بزرگداشت طبیعت در سیزدهم فروردین ماه در ایران و نیز در پنجم ماه ژوئن میلادی در جهان، پیامی جز اهمیت محیط زیست و نقش آن در زندگی انسان ها ندارد. تا جایی که حتی دور از ذهن نیست اگر بگوییم، محیط زیست که نباشد، انسان و زندگی نیز نخواهد بود.

درخت که نباشد، دریا که نباشد، ابر و باران که نباشند، آب که نباشد، سبزی و دشت و جنگل که نباشند، اکسیژن و نفس که نباشند، زندگی هم نخواهد بود… . ریه های زمین جنگل های آن هستند، بطن زمین با آب سیراب شده است و مایه ی حیات آن و انسان هایی است که روی کره ی زمین قدم نهاده اند.

زندگی کنونی و آینده ی انسان های روی زمین چنان با طبیعت و محیط زیست اطرافشان گره خورده که هر سنگ اندازی یی در عملکرد طبیعی آن، آثار منفی زیادی در زیست موجودات زمین به همراه خواهد داشت.

متاسفانه در دهه های اخیر، با ورود کشورها به دوره ی پیشرفت صنعت و فنآوری (انقلاب صنعتی)، توسعه و ساخت و سازهای صنعتی به بخش های مختلف محیط زیست آسیب هایی وارد آمده است که جبران و برطرف ساختن هر یک از زخم های وارد شده بر پیکر محیط زیست نیازمند زمانی طولانی می طلبد. زیرا بر اساس قانون طبیعت، همانطور که سال ها طول می کشد تا دریاچه یی به وجود آید، جنگلی انبوه شود و چاهی پرآب، چند برابر آن زمان نیاز است تا بازسازی و بازیابی پدیده های زیست محیطی صورت پذیرد.

در این جا، بیان این نکته لازم است که پاسداشت محیط زیست به معنای مخالفت با پیشرفت و توسعه نیست، بلکه کارشناسان و فعالان محیط زیست بر این باورند که پیشرفت صنعتی باید با اصول حفظ محیط زیست سازگار باشد و صدمه یی به آن وارد نسازد زیرا از بین بردن آن مخاطره های جدی در پی خواهد داشت.

خشکسالی، بی آبی، بر هم خوردن توازن اقلیم آب و هوایی، گرم شدن کره ی زمین، از بین رفتن جنگل ها، آلودگی هوا، تهدید حیات وحش، آلودگی رودها و اقیانوس ها، قطع درختان جنگل ها، ساخت کارخانه ها و گسترش بی رویه ی شهرها بدون در نظر گرفتن حقوق زیست محیطی زمین، سدسازی های بی رویه بدون در نظر گرفتن حقابه ی محیط زیست، رهاسازی زباله در دل دشت ها و دریاها، آتش گرفتن جنگل ها به دلیل سهل انگاری انسان ها، همه و همه از نتایج دستکاری انسان در طبیعت است.

باور این که انسان بخشی از محیط زیست بوده و لازم است تا فعالیت هایش را با اصول حفظ این محیط سازگار سازد، باید در هر انسان نهادینه شود. تنها در این صورت است که محیط زیست به عنوان میراثی برای آیندگان باقی خواهد ماند. اعتقاد به این باور، باعث می شود هر فعالیتی از جانب انسان بر روی کره ی زمین با اجازه گرفتن از طبیعت و محیط زیست همراه شود. در نتیجه این محیط از گزند انسان ها به دور خواهد ماند.

در برابر، هر ضربه ی کوچکی بر پیکره ی محیط زیست به آسیب رسانی به آن منجر خواهد شد و با گذر زمان و تداوم این رفتار، مشتی خاک و زمینی خشک میراث ما برای نسل های آینده خواهد بود.

پاسدار طبیعت بودن وظیفه ی هر انسانی است که بر روی کره ی خاکی زندگی می کند؛ چه آن اسکیمویی که در قطب شمال است و چه آن کشاورزی که بر مدار استوا دانه می کارد.

نابودی محیط زیست به معنای نابودی حیات است. آلودگی محیط زیست تنها به پدیده های طبیعی محدود نمی شود، بلکه تا اعماق زمین پیش می رود و معادن، آب های زیرزمینی، بیوسفر، تروپوسفر و حتی در داخل هواپیماهای بلند پرواز و جو خارجی زمین، چرخه و نظام حیات را مورد تهدید قرار می دهد.

محیط زیست در زندگی انسان ها به اندازه ی آب که همواره از آن به عنوان عنصری حیاتی یاد می شود، نقش آفرینی می کند. خالق مهربان طبیعت، آن را چنان غنی ساخته است که از گوشه گوشه ی آن تنها سود است که نصیب انسان می شود. هوای پاک، غذا، آب، چشم انداز دلنواز و … . پس عاقلانه و اخلاقی نیست، طبیعتی که اینگونه به انسان سود می رساند با بی رحم ترین تخریب ها روبه رو شود. به طور یقین هدف از خلق انسان ویرانگری نبوده است اما متاسفانه در سال های اخیر، انسان ها به سبب ابزارهایی که در اختیار دارند، بر محیط اطراف خود غلبه کرده و به اصطلاح به جان محیط زیست افتاده اند. گویا فراموش کرده اند که محیط زیست جان دارد و مرگ آن، مرگ زندگی خواهد بود. بشر فراموش کرده است که برای موجودیت خود، نیازمند محیطی سالم، هوا، آب غیرآلوده، خاک، غذای سالم، آرامش، درجه ی حرارت، رطوبت، نور خورشید است تا بتواند توسعه و پیشرفت را در پیش گیرد. اگر هر یک از این ها نباشد، توسعه و پیشرفتی نیز نصیب بشر نخواهد شد.

از بین بردن محیط زیست و ضربه به آن تا اندازه یی در دوران تازه، به معضل تبدیل شده که کشورهای دنیا با یکدیگر متحد شده اند تا محیط زیست را از گرداب بحران خارج کنند. اما اینکه تلاش های گروه های فعال محیط زیست تا چه اندازه در برابر قدرت های سیاسی و اقتصادی هر کشور، موفقیت آمیز بوده است، جای تامل دارد.

اینک که بهار از راه رسیده و رویش دوباره را به زمین آورده است، زمان مناسبی است تا هر فرد در پاسداشت این نعمت خداوندی به اندازه ی سهم خود گام برداشته و تا حد امکان محیط زیست اطراف خود را از آلودگی ها پاک سازد.

سیزدهم فروردین برای آن دسته از افرادی که تا به امروز نسبت به طبیعت و محیط زیست خود بی تفاوت بودند، اولین فرصتی است که ضمن اجرای آیین نوروزی «سیزده بدر»، محیط طبیعی را با زباله های خود رها نکنند و آن را پاک نگه دارند.

بلاغ