واکنش مردم آمریکا به مذاکرات تاریخی هسته ای چگونه بود؟/ ۷۵ درصد آمریکایی ها نمی دانند ایران کجاست!
بصیر، آدام رن، خبرنگار محلی پولیتیکو (Politico.com) در ایالت ایندیانای آمریکا؛ که پیگیر اخبار مذاکرات هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی بوده، پس از پایان مذاکرات، راهی شهر می شود تا نظر مردم را درباه آن جویا شود. در ادامه آنچه را که برای وی در شهر اتفاق افتاده می خوانید. بر اساس اتفاقات روی داده، مردم این شهر نه خبری در این باره شنیده بودند و نه از جشن هسته ای!! در آن خبری بود.
سوزان رایس پس از اعلام پایان مذاکرات هسته ای میان کشورهای ۱+۵ و ایران، توئیتی را به این مضمون “ملت از شما سپاسگذار است” به جان کری، وزیر خارجه و ارنست مونیز وزیر انرژی آمریکا،فرستاد و توافق هسته ای با ایران را توافق بین المللیِ تاریخیِ رئیس جمهور اوباما نامید.
اوه؟ سپاس گذار؟ ما؟
سه شنبه شب، ساعاتی پس از اینکه جوهر ۱۵۹ سند وین در تشریح پیمان نامه خشک شد، سه ساعت زمان برای خواندن آن صرف کردم و نزدیک ۱۰ ساعت با فروشندگان، خریداران و رهگذرانی که می دیدم گفتگو کردم تا به صورت میانگین اطلاعاتی از این افراد درباره اینکه چیزی درمورد توافق هسته ای با ایران می دانند،کسب کنم.
برخی از موضوعات بعضی اوقات از آن چیزی که فکر می کنید، بدتر خود را نشان می دهند. همانگونه که قبلا نیز بررسی شده بود بر اساس مطالعات صورت گرفته توسط موسسه نشنال جئوگرافیک در سال ۲۰۰۶، بیش از ۷۵ درصد آمریکایی ها بین رده سنی ۱۸ تا ۲۴ سال، نمی توانند جای ایران را بر روی نقشه مشخص کنند، چه رسد به اینکه به خاطر توافق پیچیده دیپلماتیک با ایران سپاس گذار نیز باشند!
در ادامه خبرنگار پولیتیکو، به خیابان های دیگر شهر می رود تا اوضاع را در آنجا نیز بررسی کند و میزان آگاهی مردم آمریکا را درباره اتفاق تاریخی صورت گرفته در وین جویا شود.
در روز۱۴ جولای که توسط دیپلمات ها و تاریخ نویسان سیاست خارجی به عنوان روز نهایی توافق هسته ای شناخته می شود، به خیابان شماره ۳۵ رفتم، بن والاس، ۳۵ ساله بیرون مغازه بر روی صندلی نشسته بود، وقتی از او پرسیدم چیزی درباره توافق تاریخی که توسط دیپلمات های کشور در صبح به دست آمده، شنیده است. والاس که یک آرایشگر طرفدار جمهوری خواه ها است، فقط چپ چپ نگاه کرد. او گفت تا به حال چیزی درباره تحولات در تهران و واشنگتن دی. سی نشنیده است.
والاس به طور کامل مطمئن نیست می گوید: آیا توافقی اساسی و لازم بوده است؟ آنها از ما خوششان نمی آید؟ درست است؟ قضیه درباره نفت یا مربوط به صدام حسین است؟!
او درباره سوال من که آیا می تواند ایران را بر روی نقشه در خاورمیانه نشان دهد، تنها با راهنمایی من و استفاده از فرآیند حذف، انتخابش به ایران و عربستان سعودی رسید. وقتی برای راهنمایی بیشتر به عراق – کشوری که در سال ۲۰۰۳ مورد حمله آمریکا قرار گرفت- اشاره کردم، والاس از اینکه قبلا فکر می کرده این کشور خیلی کوچک بوده است، شوکه شد.
در همان نزدیکی، مگان لینچ را دیدم که بر روی صندلی نشسته و در حال استراحت پس از خرید عصرانه است. لینچ، یک معلم ادبیات انگلیسی در دبیرستانی در ایندیاناپولیس است که آدم های سرشناسی مانند میچ دانیالز، فرماندار سابق ایندیانا، ران کلاین، رئیس دفتر سابق جو بایدن در آن درس خوانده اند. لینچ نیز هیچ خبری از پیمان تاریخی که بیش از دو سال دیپلمات های آمریکایی در حال چکش کاری آن بودند، نشنیده بود.
بهانه آورد که در این تابستان سرش خیلی شلوغ بوده است. درباره ایران و سیاست خارجی از او سوالاتی کردم، موضوع را عوض کرد و شروع به پندهای انجیلی کرد: دیدگاه های سیاسی من بر اساس رویکردهای متفاوتی شکل گرفته اند. در صفحه فیس بوکم درباره دیدگاهم این سه کلمه را بیشتر از همه استفاده می کنم. نه جمهوریخواه هستنم نه دموکرات و نه مستقل بلکه من پیرو مسیح هستم.!
لینچ گفت: من تقریبا توسط کلام خدا راهنمایی می شوم، من می دانم حوادث در مسیری اتفاق می افتند که تقدیر می خواهد. به عبادت خدا اعتقاد راسخ دارم و فرصتی را به سیاست اختصاص نمی دهم. می دانم که تمام مسائل در راهی روی می دهند که خداوند آن را مقرر کرده است.
در پاسخ به اینکه می تواند جای ایران را بر روی نقشه نشان دهد؟ پاسخ داد؛ البته. نقشه ای را که چند لحظه پیش به والاس نشان دادم، پیش روی او گذاشتم. به نظر گیج می رسید. ده ثانیه بعد او تسلیم شد. لینچ گفت: متاسفانه باید بگویم خیر.!
نزدیک دادگاه مواد قضایی، استیو وینتر ۵۷ ساله را دیدم. او کارشناس یک شرکت بیمه است. مانند والاس و لینچ نیز او درباره توافق هسته ای هنوز چیزی نشنیده بود. استیو خودش را به عنوان یک جمهوری خواه معرفی کرد.
وی گفت: بسیاری از چیزهای دیگری هستند که ما نگران آن هستیم. خیلی سخت است که درباره هر مساله ای در صحنه جهانی بخواهیم نگران باشیم.
پس از آن دربیرون ورودی بازارچه، کریس استارک ۳۲ ساله را ملاقات کردم. استارک نیز درباره پیروزی رئیس جمهوراوباما در ۱+۵ چیزی نشنیده بود و مانند والاس، لینچ و وینتر نتوانست جای ایران را در نقشه به من نشان دهد. از او پرسیدم آیا فکر می کندد تحولات در ایران بر روی زندگی اش در ایندیانا تاثیر یا اهمیت دارد؟ استارک تنها شانه اش را بالا انداخت.
در بازارچه با یک زن ۵۰ ساله و دخترش نیز مصاحبه کردم و همان سوالاها را پرسیدم. آن دو نیز نمی دانستند ایران کجاست یا نمی توانستند روی نقشه نشانم دهند و من باید درباره توافق و جغرافیا برای آنها توضیحاتی می دادم…!
فرهنگ نیوز
